Lockdowns hebben veel vormen en kleuren. Hier is alles wat niet essentieel geacht wordt dicht. De anderhalvemeterregel en het mondkapje zijn verplicht. Er is een avondklok van 21:00 tot 05:00. Én Griekenland heeft het ‘Extra-ordinary  movement permit’: een schriftelijke toestemming van de overheid om je in de openbare ruimte te begeven. Dat permit verkrijg je met je telefoon: je stuurt de politie een SMS’je met de reden van je verplaatsing. Geldige redenen zijn naar de winkel voor noodzakelijke boodschappen, naar een overheidsinstelling, naar een bank, wandelen en/of hardlopen voor de nodige beweging, je huisdier uitlaten, naar de dokter, een begrafenis, en werken. Als je niet in het bezit bent van een Grieks mobiel nummer, dan mag het met een printje van een digitaal ingevuld document. Maar als dat ook niet lukt, dan mag je hem zelf schrijven. Let wel: het moet wel volgens de richtlijnen opgeschreven worden, met vermelding van de reden en voorzien van volle naam, geboortedatum, datum, plaats en handtekening. Met wandelen hebben we een altijd een papiertje op zak, elke keer voorzien van een verse datum. We hebben ook al 2 keer boodschappen gedaan met zo’n handgeschreven document, maar nog geen controle gehad of anderszins. Nu gaan we echter kilometers vreten…

We hebben van Hein, onze fantastische huisgenoot in Spijk, het telefoonnummer van zijn zus Claar gekregen. Claar en haar man Gerard wonen al zo’n 4 jaar in Griekenland. Wellicht heeft ze tips voor ons. Na wat gezellig over en weer appen, krijgen we de vraag of we in december zo’n dag of 10 op hun huis en katten willen passen. Ze wonen in Milina, een dorpje aan de Pagasetische Golf op het schiereiland Pilion. Dat willen we wel! Google maps zegt dat het 543 km is vanaf Elía, maar we hebben de tijd. Fer zoekt op park4night wat aangename overnachtingsplekken op. Eerst nog even zuidwaarts in de buurt van Pylos en dan in een diagonale lijn naar het noordoosten van de Peloponesos.

In het begin van de trip voelen we ons een beetje “voortvluchtig”. We zorgen ervoor dat ons mondkapje duidelijk zichtbaar onder onze kin hangt, rijden zuidwaarts over de doorgaande weg en slaan rechtsaf richting Voidokilias, een natuurgebiedje noordwest van Pylos. De smalle weg gaat door olijfgaarden en is niet in een al te goede staat. Tot nog toe geen politieagent gezien. We komen aan bij een lagune waarin ergens in de verte flamingo’s foerageren. Er staan een 3-tal campers langs de verharde grintweg. We installeren onze camper achteraan en langs de camper van een Duitse Griek lopen we de duinen in. Het geluid van een motorzaag. 2 Griekse stevige dames en een kleine man zonder mondkapje jutten grote stukken boomstam.Na zo’n 215 meter stuiten we op een ronde baai door bergen ingesloten. Wauw! Dit is MOOI!!!! Aan het eind van de baai klimmen we de berg op naar Nestor’s cave. Hier verstopte Hermes de dieren die ie van Apollo gestolen had; de veelucht hangt nog in de grot (grapje). We klimmen verder omhoog naar Palaiokastro, het oude kasteel van Pylos dat in de 13^de eeuw gesticht werd door de Franken. Op de top van de berg is het uitzicht fenomenaal! Puur genieten. We zoeken tussen en op de ruïnes onze weg naar de andere kant van de burcht. We passeren een Frans koppel met 2 dochtertjes en hond Felix; ook zij zijn op zoek.Wij vinden de ingang en ik fluit met mijn 4 vingers. Het begint te regenen. We schuilen onder de toegangspoort die nog voor de helft overeind staat. De Fransen komen eraan en schuilen mee. Ze zijn al een tijdje op pad met de camper en ‘hebben’ nog een dik half jaar. Het lijkt erop dat het niet meer droog wordt dus Fer en ik gaan verder. Een mooi pad leidt ons naar de andere kant van de berg en we komen uit bij de lagune. We volgen het zandpaadje langs de lagune, hier en daar onder water door de opstuwende golven, en komen helemaal verregend thuis aan. Inmiddels staan er ook een paar van onze ‘oude’ buren in de rij; Niek en zijn gezinnetje hebben dankzij hun 4×4 legermonster een idyllisch plekje midden in de duinen.Die nacht stormt het en het regent pijpenstelen. Gelukkig is het droog de volgende morgen! Het water in de baai kleurt bruin van de gezwollen rivier. Een camper verderop wordt achteruit door een 4×4 uit de modder getrokken. Wij vertrekken nu echt richting Pilion.

De eerste stop wordt Kiveri. We vermijden tolwegen en rijden binnendoor. De route loopt via Messini, Megalopolis en Tripoli. We zijn niet onder de indruk van het landschap, noch van de steden. Saai, van tijd tot tijd zelfs lelijk, en óveral troep; het lijkt wel een derdewereldland (al mogen we die term niet meer gebruiken). Bij elke politiewagen die we tegenkomen, vermijden we oogcontact en bereiden ons voor op een controle. Het lijkt wel of de agenten ons niet zien… In Kiveri slaan we ons kamp op bij het haventje, een plek waar Kiverianen graag komen keuvelen. Handen gaan goedkeurend omhoog als ze ons zien. Ze zijn nieuwsgierig en een enkeling met mondkapje onder de kin, komt langs voor een woordje. Een conversatie zit er niet in helaas; ons Grieks is beperkt tot Kalimera en Kalispera (Spera) en Yassas (Yass, Yassu, Ya). Voor het eerst sinds onze aankomst in Griekenland staan we in een dorpje: het voelt leeg en kaal zonder de gezellige terrasjes…

NB Meer weten over Paleokastro en Nestors’cave? pylos.info