Met de VIP-bus gaan we naar Vang Vieng, De eerste VIP-bus was kapot, dus een uur vroeger vertrekken met de VIP van 8 uur. Om 9 uur, nog steeds in de bus bij het busstation in Luang Prabang, blijkt dat deze bus ook panne heeft. Een andere VIPPER dus, een waarvan de stoelleuningen kapot zijn en de airco het laat afweten; 7 uur lang zweet van 52 passagiers, de lucht wordt er niet beter op.

Vang Vieng is een levendig dorpje aan de rand van het Karstgebergte. Beroemd en berucht. Eerst kwamen de hippies met hun marihuana; daarna de feestbeesten die zich tegoed doen aan crystal meth; geen geweldige mix en het dorp is letterlijk in twee gespleten. Het ene deel staat vol met goedkope guesthouses, kroegen, restaurantjes en touroperators, het andere deel gaat helemaal voor nature en peace. De lokale organic farm, een paar km stroomopwaarts en het vertrekpunt voor de dagelijkse toeristenadventures,  probeert beiden te combineren. De moerbei limonade, die ze produceren,  is lekker.

Het dorp zelf stelt weinig voor maar de rivier, de bergen en de omgeving zijn echt prachtig dus kan je in Vang Vieng vele (een- of meerdaagse) tours boeken: trekkings, watervallen, bergdorpjes, bergbeklimmen en in grotten kruipen, kayakken en ‘tuben’, een absolute aanrader.

Bij tubing drijf je in een vrachtwagenband stroomafwaarts en al heel gauw zie je de kroegen aan weerskanten van de oever.

 Tubers worden gelokt met hengels met een blik laobier en free shots laolao (laovodka en –whisky). De kroegen hebben velden met sproeiende basketbalnetten en hangmatten. Tot een jaar of wat geleden hadden ze ook tarzantouwen en springplanken boven de rivier, maar dat mag niet meer. Na 20 jongeren die zich liederlijk, stoned als een garnaal en dronken als een tor, te pletter sprongen, vond de regering het welletjes en zijn zelfs alle barretjes een tijdlang gesloten geweest. Nu begint het weer voorzichtig op gang te komen met de nodige restricties. De party animals vermaken zich; overdag is het tuben, ’s avonds en ’s nachts duiken ze het luidruchtige nachtleven van Vang Vien in.

In Vang Vieng staat áltijd ergens de muziek knoer- en knoerhard. Dat begint al ’s ochtends vroeg en het gaat door tot ’s avonds laat. Geen smooth jazz of easy listening; het is allemaal Lao Style. Gelukkig wil de buurman er niet overheen, dus de overlast blijft beperkt.

Het is donderdag en dat betekent dat Fer aan het werk moet. Dat blijkt niet zo eenvoudig. De dongel van het guesthouse geeft geen internetverbinding, en het lukt ook niet bij het enorme hotel verderop in de straat. Net als we vermoeden dat het probleem niet bij de dongel en de hotels ligt, lukt het bij een internetcafé. Gelukkig, hoewel niet helemaal optimaal! Een serieuze business meeting van 1,5 uur, terwijl achter je het jongste kind van de eigenaresse luidkeels laat merken het niet eens te zijn met een aantal punten, vraagt veel energie. Gelukkig is daarna de Laobeer snel op tafel …