Om 10:15 uur sharp zijn we bij de busterminal in Cartagena. We willen met BrasiliaExpress naar Santa Marta, de uitvalsbasis voor Minca, Parque Nacional Natural Tayrona en Cuidad Perdida. Als we de terminal binnenlopen worden we aangesproken door een vrouw in een keurig blauwwit uniform: “Santa Marta?” Op onze “sí” duwt ze mij met lichte druk de ‘verkeerde’ andere kant op. We sputteren tegen, we willen met BrasiliaExpress naar onze bestemming. “Trabajo aquí” zegt ze (ik werk hier) “Er staat een bus klaar, dezelfde prijs 50.000 COP pp, vertrek 10:30. Kijken kan geen kwaad toch?” Daar heeft ze een punt en we volgen haar gedwee de andere kant op. Daar staat een beetje een aftandse bus met opschrift Flecha in sierlijke blauwe letters. “Sí! Con baño (met toilet)” antwoordt ze. Ik vraag nog of of ie zeker om half 11 vertrekt en er 4 uur over doet. “Seguro! (zeker weten)”. We betalen en stappen in. De bus heeft een voorcabine voor chauffeur en bijrijder, via een binnendeurdeur kom je in het donkere passagiersgedeelte. Er zitten een stuk of 4 backpackers tussen de residenten.

We zoeken een plek achterin, veel stoelen blijken permanent in de ligstand. Binnen is het toch wel erg verouderd, maar goed, we doen het ermee. We installeren ons in de redelijk comfortabele stoelen en ik schuif de plisségordijnen opzij om naar buiten te kijken. Wij zijn er klaar voor!

Om 11:16 uur vertrekken we. Hij stopt in elk dorp en voor iedereen die zijn hand omhoog houdt. Een vrouw passeert en vraagt of we de deur van el baño willen bewaken want hij gaat niet op slot. “Tuurlijk señora.” Ze opent de cabine en er drijft een doordringende pislucht onze kant uit. Oh bah, wat smerig… Op dat moment besluit ik om niet meer met Flecha te reizen.

Even later staat een man vooraan in het gangpad, keurig in roze overhemd. Hij oreert Bijbelse citaten voorzien van interpretatie. Mensen knikken instemmend, een enkeling klapt. Na zo’n minuut of 15 haalt ie een flesje met zuiverend water tevoorschijn. Voor 40.000 COP, een koopje om alle zonden van je af te wassen en weer onbevlekt door het leven te gaan! Hij loopt naar achter om het aan de man te brengen. Tot bij ons komt ie niet; we hebben ook niet aandachtig geluisterd. Vervolgens heeft ie nog een zuiveringsdoekje te koop en er wordt geklapt als ie uitstapt.

We staan stil voor de tolweg, de motor loopt, en naast mij verschijnen er kleine zwarte beestjes met lange voelsprieten uit de brede, vuile kier onder het venster… ik zie ook een paar kleine keverachtige insecten ter grootte van een speldeknop eruit kruipen. Ik ga verzitten om alle lichamelijk contact met raam en wand te voorkomen, dwing mezelf naar buiten te kijken en moet mezelf tot de orde roepen niet misselijk te worden. Het idee dat ik tegen een krioelend nest geleedpotigen aan zit, ik walg ervan… Nee, nooit meer Flecha!

We rijden door weelderig groen met hier en daar wat armoedige bebouwing in de vorm houten hutten met een dak van golfplaat. Af en toe stopt de bus voor een politiecontrole. De bijrijder stapt uit, opent de bagageruimte, de agent werpt een blik en gebaart dat het okay is.  De route loopt via Cienagá, en de smalle strook ernaar toe is werkelijk prachtig. Links en rechts water bezaait met groene eilandjes, een paradijs voor watervogels. Jammer van die vieze vensters!

Bij Cienaga stoppen we “25 minutos”, lunchpauze! We moeten er allemaal uit… Of toch weer niet?! We staan braaf bij de bus-uitgang maar moeten toch weer terug gaan zitten. Fer zet zijn computer aan en we gaan aflevering 4 van House of Dragons kijken. Na een dik half uur vertrekken we weer. Fer volgt de route op Google maps. We zijn er nog lang niet en we plakken aflevering 5 er achteraan: busbinge-watching… Het is 17:13 en we zijn er bijna als de bus ineens een afslag inrijdt, keert en terug rijdt. Ik ga na 10 minuten toch maar even informeren. Klopt, Santa Marta is het eindpunt maar er is een ongeluk gebeurd en we gaan nu buitenom, een omweg van een uur. Het is 18:33 als we de terminal van Santa Marta binnen rijden. We zijn op!