We zijn alweer twee weken verder en mijn Frans vordert gestaag. Ook Fer begint al aardig mee te doen met al die Fransen; het moet niet gekker worden, we zijn wel in Nederlandstalig gebied… Eigenlijk zouden we onze energie moeten steken in het Sranantongo, een creoolse taal die door de meerderheid van de Suris wordt gebruikt. De Chinezen, toch een belangrijke groep hier want ze hebben héeeeeeeel veel winkels, spreken alleen Chinees en Sranantongo. Maar ja, we moeten het hebben van de toeristen en die verstaan weer geen… juist!

De Fransen hebben 2 weken vakantie en trekken er massaal op uit. Leerkrachten, functionarissen en vroedvrouwen, ze willen allemaal naar Tobago, Jamaica, Guadeloupe of zo, en dat kan alleen via Zanderij, het internationale vliegveld van Suriname. Een enkeling wil wat van Paramaribo zien,

maar het gros overnacht hier op de heen-  en op de terugweg. De Nederlanders en Belgen daarentegen gebruiken Paramaribo als uitvalsbasis voor hun tripjes naar het binnenland en de 2 Guyana’s. Je ziet ze dus steeds weer opdagen in notre pied à terre, en het is erg leuk om, onder het genot van een fris drankje, naar hun avonturen te luisteren.

Dit jaar laat de klimaatverandering zich wel van zijn beste kant zien. Het regende echt veel  vorige week  en wat erger is, de hemel  was 3 dagen grijs! Dat is nou net níet de bedoeling van onze exercitie. Toch zijn er voordelen: we kunnen ons nu ietsje beter voorstellen hoe het leven hier is tijdens de kleine en de grote regentijd. Een ander voordeel is tegelijkertijd ook een nadeel: met die overvloed aan water toont het guesthouse zijn gebreken en Fer moet het opruimen/opzoeken/repareren! Yayo, le patron, is namelijk een paar weken geleden van een steiger gevallen en o.a. zijn arm heeft daarbij ernstige schade opgelopen.

We raken steeds meer gesteld op Atèn, de huisvogel, en het is wederzijds.

Omdat zijn vliegpennen in zijn jonge jaren zijn afgeknipt, kan hij alleen maar fladderen. Zat ie eerst nog uren op de leuning van een stoel, nu is ie op ontdekkingstocht en klimt overal op en af. Hij  loopt en fladdert  ons hele dagen achterna en moeten we oppassen dat we niet over ‘m struikelen. De schouder is favoriet en als het aan hem ligt, gaat ie er niet meer vanaf. Aanvankelijk had ie nog een duidelijke voorkeur voor Fer, maar sinds gisteren (vraag me niet waarom)  begint hij mij het hof te maken!  Hij heeft echt gevoel voor ritme en zou zo mee kunnen doen aan een tangoconcours! Van Fer mag ik er niet op ingaan, dat zou niet goed zijn voor de opvoeding. Even, heel even maar, is het door me heen gegaan dat ie jaloers is, maar aangezien hij degene is die verstand heeft van vogels en vogelgedrag, heb ik die gedachte maar meteen gewist. Verder ligt er groot gevaar op de loer… 2 (schattige) jonge poesjes die hier van tijd tot tijd binnensluipen zijn uitermate geïnteresseerd in onze papegaai. Atèn lijkt niets in de gaten te hebben, maar als ie krijst (en dat doet ie wel eens) slaat de schrik ons om het hart. Tot nog toe hebben we hem uit de klauwen van die gemene katten kunnen houden en ik hoop dat ze hem nooit te pakken krijgen!