Santa Marta is de oudste stad van Colombia, gesticht in 1525, en ligt aan de voet van de Sierra Nevada de Santa Marta, het hoogste kustgebergte ter wereld. De stad heeft nauwelijks bezienswaardigheden en is de tussenstop van buitenlandse toeristen voor een vroeg vertrek naar Minca, Cuidad Perdida of Parque Tayrona. Net zoals Tolú, is Santa Marta een favoriete strandbestemming van Colombianen. Dat belooft weer een rumoerig avondgebeuren.

We hebben Tamarindo geboekt, een hostal in het centro histórico en op 150 meter van het strand. We spreken een prijs af met de dikke, onsympathieke taxichauffeur. Hij is ongeduldig; hij neemt sluipwegjes om alsnog in de file te staan en vloekt. Calle 8 is lang zegt hij, hij kent de accommodatie niet en hij wil het nummer weten. Dat is nog een dingetje want dat staat er niet zo duidelijk. We kunnen hem wel de plek op Google maps tonen en een foto van de voorgevel. We rijden de straat in, passeren langzaam de drukke place to be en de muziek draait al op volle toeren. Restaurantjes, snackbars, cafés en een hele meute in de dwarsstraat, een blok verwijderd van ons guesthouse. Alles is om de hoek, ideaal. De taxichauffeur blijft zitten als we de bagage uit de auto halen en wil meer geld. Dat zit er helaas niet in, we betalen al de hoofdprijs, en hij rijdt chagrijnig weg.

We worden verwelkomd door Sara, die mijn zware koffer overneemt op de smalle stenen trap naar boven. De kamers hebben hier muurschilderingen van fruit en wij slapen tussen de avocado’s. Hop op weg naar de restaurantjes en eerst een ‘ClubColombia’ (een biertje) bij een Italiaan. Het ruikt heel lekker, maar iets glutenvrij anders dan salade? We moeten naar Ikaro zegt de  vriendelijke kelner, rechts en dan ergens linksaf, “no muy lejos” (niet erg ver). Op weg passeren we een Chinees-Japans restaurant en besluiten Ikaro voor morgen te laten. Het valt een beetje tegen en is echt te veel, dus laat ik het inpakken. En ja hoor, er staat al iemand voor het raam te wijzen naar de ingepakte arroz pollo teriyaki.

Tegenwoordig is Santa Marta een mix van oud en nieuw, el centro histórico resp. el Rodadero. Wij houden het bij het oude met zo’n beetje alles om de hoek. Het uitgaanscentrum met café’s, terrasjes, restaurantjes en disco’s ziet er gelikt uit, met het parque Los Novios (de verloofden) en het parque Bolivár sfeervol ingericht en schoon. Andere ‘calles’ en ‘carreros’ zijn verloederd, stinken, en zijn de thuisbasis voor de daklozen. De routes naar de Plaza de la Catédral en de mercado público (de markt) net buiten het historische centrum zijn een mix met verwaarloosd versus gerestaureerd koloniaal erfgoed, maar ook daar moet je uitkijken op de kapotte stoep. Hier en daar staan mobiele kraampjes met grote thermoskannen koffie, fruit, sirooplimonade, empanadas (gevulde deegwaren) enz. “Buenos días, a su orden!” (goedemorgen, tot uw dienst) klinkt het als we langslopen. “Gracias!” antwoorden we en lopen door.

Aan de zeekant zijn er ook terrasjes en we moeten een brede straat over om de Paseo del Camellón en het strand te bereiken. De plezierige promenade loopt vanaf de drukke aanvoerhaven tot de internationale marina. Tot onze grote verrassing is er ook een hondenuitlaatplek. We wandelen tussen de straatverkopers, badgasten en de ‘indigenas’ in hun witte traditionele kleding. De inheemse vrouwen zitten op de bankjes onder de palmen, de kinderen spelen en rennen er omheen. We wandelen helemaal tot aan de marina. Het is zaterdag en het is druk. Kinderen paraderen in communiekleren. De ouders en genodigden, allemaal in het wit gekleed, staan te wachten op de bubbels. Een bruid gekleed in roze poseert voor de fotograaf. Bij de mondaine jachthaven en het Marriot hotel is het allemaal heel chique.

We hebben het warm en mengen ons in de drukte in het groene zeewater. Even afkoelen, dat doet goed. Ik sla mijn armen om Fer heen en we deinen heerlijk mee in het ritme van de golven. We horen een aanzwellend geroep. Onze ‘buren’ roepen nu ook. Ik kijk ze vragend aan en een meisje drukt twee vingers tegen haar lippen. Nu versta ik het! “BESO – BESO – BESO – BESO – B… “ roepen ze in koor, alle ogen op ons gericht. Fer en ik kussen mekaar en er klinkt luid gejuich en applaus! De jongelui naast ons komen een praatje maken. Morgen, zondag, doen ze mee aan het trommelkorps-concours. Allemaal trommelaars in het water, leuk. We gaan het water uit en krijgen van iedereen op het strand een duimpje omhoog. In Santa Marta zijn wij, opa Fer en oma 10, de bezienswaardigheid hahaha.

Die avond zitten we bij Ikaro, een biologisch dynamisch restaurant waar vis, kip en vlees* op het menu staan, maar ook voor de vegetariërs en veganisten veel te kiezen valt. Waar van toepassing staat er een glutenvrij symbooltje. Koffie, brood, gebak, het is er allemaal. Het ziet er heel gaaf uit van binnen, met een muur van planten aan de ene kant, een blauwe muurschildering ertegenover. Er liggen matrassen om lekker te chillen, lage tafeltjes voor de koffie en hoge voor het serieuze maalwerk. Het is Heerlijk!! Een bonus voor Santa Marta, hier komen we terug.

We lopen de drukke straatjes door waar de ‘vallenato’ op stand maximum tegen mekaar in klinkt. Vallenato (Latijns-Amerikaanse Spaanse uitspraak: [baʝenato]) is een populair volksmuziekgenre uit Colombia. Vallenato betekent letterlijk ‘geboren in de vallei’, en is volgens de overlevering ontstaan in Valledupar, een stadje in het Caribische noorden van Colombia. De drie traditionele vallenato-instrumenten zijn de ‘caja’ (een kleine trommel die met de handen wordt bespeeld), de ‘guacharaca’ (een stuk hout met groeven die met een draadkam wordt geschraapt) en de accordeon. Tezamen spelen ze het ritme van de paseo, de merengue, de puya en de son. De volle, kleurrijke partybussen rijden ook voorbij met knoerharde folkloristische vallenato. De meesten moeten hier al op jonge leeftijd gehoorschade oplopen… voor hen klinkt 110 Db waarschijnlijk als 80, 85, of nog minder…

Deze slideshow vereist JavaScript.