Fer is een vogelaar, en dan moet je naar Prek Toal Bird Santuary waar het wemelt van de watervogels. Het blijkt nog een heel gedoe om er te komen zonder de hele mikmak van een touroperator er bij te krijgen. Uiteindelijk lukt het ons via Richard, onze tukker voor de dagen in Siem Reap. Dus op naar Prek Toal, drijvend dorp en toegangspoort tot het bird sanctuary.
 
We moeten een uur tukken om bij de vertrekplaats van de boten te komen. Die ligt heel wat verderop omdat het water erg laag staat. Het laatste stuk is het hobbelen en niet echt comfortabel, maar het landschap is erg mooi. Dan de boot op en het is voor Salim, onze bootsman, een hele toer om de geparkeerde boten te passeren die hutje mutje dwars in de smalle vaart liggen.

En dan begint de wonderschone tocht over het Tonlé Sap meer. We zien reigers, zwaluwen, ooievaars en ander vliegwerk nog voor we het park in zijn, en dat is leuk!!!

We komen aan in Prek Toal. Het community tourism project vangt ons op. Het is een prachtig project; hoe krijg je dorpelingen zover dat ze niet vissen in het vogelgebied, geen nesten leegroven en geen vogels opeten? Zorg er dan voor dat ze hun inkomen uit het toerisme kunnen halen. Eten doen we dus in het community restaurant, waar lokale vrouwen de hele dag bezig zijn met het bereiden van heerlijke maaltijden, speciaal voor toeristen. Ernaast aan dezelfde steiger is een winkel waar ambachtelijk vlechtwerk van waterhyacinth verkocht wordt. Wil je een nacht of wat blijven, dan kan je terecht bij de mensen thuis, in een zgn. homestay.

Houten huizen op het water, een heel dorp vol. We varen langs visinstallaties, supermarkten en bouwmarkten, een botenbouwwerf. Het is een dorp als andere dorpen, maar dan drijvend. Voor de nacht kunnen we niet in het research center van het sanctuary terecht, dus slapen we noodgedwongen in een homestay, en dat is een ervaring apart.

We meren aan om 15 uur. Buiten staan vrouwen met baby’s, peuters en kinderen en boze meisjes, binnen zit oma op de grond. Hele generaties wonen hier op 30m2. Tegen de wand staan een hoop ingepakte monnikencadeautjes en er hangen foto’s aan de muur. Er liggen 2 dunne matrasjes met een fleecedekentje op een strandmat: ons plekje. De douche is dezelfde bucket waarmee je de toilet, smal en laag, doorspoelt. In een vlakke houten boot halen 2 boze meisjes 2 grote emmers schoon water bij het waterstation verderop; voor ons gelukkig geen Mekong-water voor was en plas.

De bootsman, die een heel klein woordje Engels spreekt en verstaat, is zenuwachtig. Met ons gastgezin is geen communicatie mogelijk, wij spreken geen Cambodjaans en zij alleen maar. We voelen ons erg ongemakkelijk en gaan op het bankje voor het huis zitten. Boten met koopwaar drijven voorbij en meren aan: kleren, potten, etenswaren, fruit, BBQ, je kan hele maaltijden kopen op het water.

Dorpelingen peddelen en bewegen ontspannen in hun kleine houten kano’s, taxiboten racen met veel lawaai voorbij. Het is heet en we zijn moe. Als de man des huizes thuis komt, voelen we ons ineens heel welkom. 2 Jongetjes drentelen bij ons bankje en verbazen zich over de tablet van Fer. Dan komt de bootsman ons halen voor het avondeten.

We eten bij het community restaurant, en vanaf het dakterras zien we een bijzonder mooie zonsondergang. Er is een windje opgestoken; dat doet ons lijf goed. Het eten is heerlijk en het restaurant zit vol. Een grote groep Fransen en Cambodjanen van een humanity projectgroep bezoeken het dorp voor 3 dagen (!) en logeren ook in homestays. Wat nou precies de bedoeling is en wat ze allemaal doen wordt ons niet helemaal duidelijk; iets met armoede en medicijnen.

Eenmaal terug thuis maken we ons op voor de nacht. De vrouwen en kinderen kijken TV en de mannen zitten samen buiten. Bij de Boeddha tempel op het vasteland is er feest en dat hoor je!!! Snoeiharde technomuziek schalt door de ‘straat’. De taxiboten varen met brullende motor door de muziek heen. Wij liggen op onze matrasjes en doen oordoppen in. Met moeite vallen we in slaap en om half vijf worden we gewekt door luidruchtig monotoon gebed uit diezelfde Boeddhistentempel. Jezusmina!!! Als ze ermee ophouden is het 6 uur: tijd om op te staan voor onze early morning birdwatch in het Sanctuary.

Met een kleine boot en een andere bootsman varen we het vogelreservaat in. Het is een mooie ochtend en het belooft weer een warme dag te worden. Voor ons zwemmen bruine pelikanen. We zien zilverreigers, slangenhalsvogels, ooievaars en reigers in alle soorten en maten, adjudants, een ijsvogeltje, de grijskopvisarend…(zie Fers’ lijst). Er zijn momenten dat je niet weet waar je eerst moet kijken! We hebben nog wel wat te stellen met de bootsman. Ons is 3 uur varen beloofd en al na 45 minuten wil ie rechtsomkeer maken. Voor 5 dollar wil ie nog wel even verder. Deze hele trip kost ons al een godsvermogen, zelfs naar Europese maatstaven, en we zijn een beetje in de war. “5 Dollar” komt er in slecht Engels uit en verder spreekt ie alleen Cambodjaans… We zwaaien en knikken en er wordt nog een prachtig kwartier aan vastgeplakt maar dan is het echt tijd!

Bij terugkomst regelen we het met onze eigen bootsman. Nee, het is inderdaad niet de bedoeling dat die ander nog wat extra’s krijgt. Maar misschien kan het wel in de vorm van een tip? Tja, dat doen we ook maar niet. En zo zijn we allemaal weer een ervaring rijker ..;-)