We zijn toe aan een vakantieplek zonder prikkels, met lekker eten, lekker luieren en mooi uitzicht. Finca Carpe Diem lijkt aan die eisen te voldoen en we boeken gelijk voor 3 nachten. We nemen de bus richting Santa Marta en stappen uit in Bonda. Het duurt niet lang of twee motorrijders komen vragen waar we naar toe willen. Finca Carpe Diem is bekend hier en voor onze bagage vinden ze dat een derde motor nodig is. Dat blijkt niet overdreven. Op het moment dat we het dorp uit rijden, gaat het asfalt over in dirt road. Het heeft flink geregend de laatste tijd; de plassen en modder liegen er niet om. De weg omhoog is bochtig en waar het heel steil is liggen cementen platen. We moeten door diepe modder, heel langzaam, langs de afgrond, en af en toe maakt de motor een glijbeweging. Dan weer heel voorzichtig met gepaste snelheid hobbelend over gladde stenen omhoog. We moeten geregeld wachten op de anderen; Fer is toch ietsiepietsie zwaarder en in de modder merk je dat meteen. De motor stokt vaak van het accelereren en remmen. Zoals gebruikelijk in Colombia heeft alleen de bestuurder een helm op en ik moet voorkomen dat mijn bril tegen de helm van ‘mijn’ chauffeur stoot. Ik probeer me te concentreren op de mooie omgeving en de flitsen (in mijn brein) van een valpartij te negeren. Er lijkt geen einde aan te komen… we hadden gelezen dat het een tochtje was van 30 minuten… Na 50 minuten zijn we er, ongeschonden en wel. Hoera! Kunstenaars zijn het, onze motorrijders!! De held geeft me zijn telefoonnummer voor de terugweg: “Best in de ochtend” zegt ie, “’s middags regent het vaak en wordt het glad…”

We zijn te vroeg en gaan vast op verkenning. Het restaurant is gedeeltelijk open en er hangen overal ventilatoren. Ernaast is een zwembadje, aan het oog onttrokken door hoge planten. Eromheen en erachter staan ronde hutten van rivierklei met een dak van bamboe en palmbladeren, heel sfeervol. We horen het stromen van de rivier. Aan de andere kant van het restaurant, wat hoger, staan er vierkante huisjes. We lopen een steil, slingerend pad omhoog, best pittig. Daar is een tweede zwembad met hangmatten onder een palapa. Nog wat trapjes hoger is er de viewveranda met cocktailbar en een derde zwembad, met aan de achterkant nog eens drie kamers. Zooo, dat is hier leuk! En wat een uitzicht!

In onze ronde hut staat een enorm bed met de klamboe er strak omheen gevouwen, een open kast, wat lange houten banken en zelfs een zitje. De badkamer is in dezelfde stijl en de leuke lampen zijn van bamboe. Zo’n luxe hebben we nog niet eerder gehad! Ik breng gelijk de was naar de receptie, want we hebben nog maar weinig schoon goed. We moeten rekenen op toch zo’n 24 uur drogen; ’t is regentijd. Diezelfde avond spoel ik nog wat met  de hand uit. Niet heel slim, het droogt voor geen meter… Het is vochtig in Paso del Mango, en het vocht trekt door tot in onze hut. De lakens zijn klam als we het bed in kruipen, maar de katoenen dekens zorgen voor genoeg warmte. ’s Ochtends is de vloer bedampt en zetten we ramen en deur wijd open voor het zonnetje. De ochtendzon is fel, maar de luchtvochtigheid is desondanks hoog hier, tot 92 graden. Onze was heeft er uiteindelijk 49 uur over gedaan.

De ochtenden brengen we door met uitslapen en wandelen. We lopen naar de Paso del Mango dagrecreatie. Verderop is er een waterval. Het valt op dat het schoon is hier, een verrassende uitzondering in Caribisch Colombia. Een jongen harkt de bladeren weg, 2 anderen baden in het koude water van de rivier. De dag erop lopen we de andere kant op, over een loopbrugje naar de Carpe Diem bananenplantage en verder door langs het gehucht Paso del Mango. Hier is het ook al zo schoon en verzorgd! We passeren kleurige huisjes die al helemaal opgetuigd zijn voor ‘Navidad’, de Kerst. We lopen door tot de cacaofarm die op een heel idyllisch plekje ligt. Je kan er een workshop doen, maar dan moet je eerst met je voeten in het water over de rotsen naar de overkant, met als enige houvast een dik snoer dat tussen twee bomen gespannen is. Als we teruglopen begint het te regenen.

Zo tussen twee en drie regent het hier eigenlijk steeds. We lezen, luieren, eten, kletsen, pakken een zwembadje, schrijven, drinken, werken (Fer met name :)) en spelen spelletjes. Europeanen, Canadezen en Amerikanen, allemaal dertigers, vormen de hoofdmoot in Carpe Diem. We kletsen wat met de andere gasten; iedereen is hier voor de rust!

De goede reviews over het eten zijn niet gelogen: gevulde gegratineerde courgette, lasagne, auberginerolletjes, Griekse salade, pannenkoeken (ook glutenvrij!), giga tostadas (geroosterde sandwiches), met quinoa gevulde paprika, curry’s enz. Het water loopt me in de mond bij het lezen van de menukaart. We eten hier drie maaltijden per dag, we willen zoveel mogelijk proeven. De porties zijn zo groot dat ik voor het avondeten een ‘entrada’ (voorgerecht) bestel, dat is meer dan genoeg. De huishond, een uit de kluiten gewassen dalmatiër, loopt alle tafels af en vraagt beleeft om een hapje. Wij noemen hem Pluto. Tussen de maaltijden door ligt ie languit op de bank te chillen. Tijdens het eten loopt er ook steeds een teefje rond, w.n.h. Anja. Ze is heel angstig, blijft op meer dan een meter afstand en loopt weg wanneer je toenadering zoekt. Ze is duidelijk een zwerfhond, maar niemand die haar verjaagt.

Natuurlijk doen we mee met Happy Hour: van 16:00 tot 17:00 sharp 2 cocktails voor de prijs van 1. We kunnen kiezen tussen 2 of 3 smaken, elke dag weer een andere op de Carpe Diem na. Maar meer dan eentje p.p. lukt gewoon niet, ook niet bij diegenen die er precies op tijd zijn. De leuke cocktailmaster begint stipt om 16:00 uur met de voorbereiding, en voor ie het eerste setje kan bouwen zijn we een half uur verder. Tegen de tijd dat de glazen leeg zijn, is het al lang en breed 17:00 uur geweest en betaal je de volle prijs hahaha.

In de informatie- en activiteitenmap lezen we over de Belgische eigenaars Kobe en Nele. Tijdens hun verblijf in Colombia zijn ze verliefd geworden op Paso del Mango en Finca Carpe Diem. In 2011 hebben ze de knoop doorgehakt, de koop gesloten, België vaarwel gewuifd en hun ziel en zaligheid in het hostel en de farm gestoken. Dat zie je, dat voel je, dat proef je. Er staat een foto van hen en hun twee kinderen in het boek. We zien ze niet in levende lijve. Dat is ook niet nodig; het loopt op rolletjes met het lokale personeel.

De dagen vliegen om en we komen echt tot rust. We leren Mirjam en Roel kennen, een Nederlands stel, dertigers. Ze zijn een uitzondering hier: ze doen verschillende trails uit de activiteitenmap en wandelen 5 tot 7 uur op inheemse paden, sommige dusdanig begroeid dat ze nauwelijks nog zichtbaar zijn. Zij zijn vrijdag laat hier aangekomen. Nee, niet achterop de motor, maar met de 4×4-service van Carpe Diem. Ook zij vertrekken maandag en we spreken af dat we met zijn vieren in de 4×4 weer ‘naar beneden’ gaan. Na de lunch weliswaar, die nemen we nog even mee. Fijn! Wij waren sowieso niet met de motor naar beneden gegaan; het is alleen maar natter geworden.