Op een slordige anderhalf uur noordoost van Santa Marta stroomt de Río Palomino van de Sierra Nevada de Santa Marta naar de Caribische zee, en de río scheidt de departementen Magdalena en La Guajira. In La Guajira, het leefgebied van de Wajuu, de Kogui en andere inheemse stammen, ligt Palomino. Na jaren van terreur door guerillas, paramilitaire organisaties, rivaliserende drugbendes, armoede, corruptie, gebrek aan sociale voorzieningen en onderwijs en nog meer etterende zweren, is het La Guajira gelukt de vrede te herstellen, het toerisme te bevorderen en hun leven en dat van hun kinderen te verbeteren.

Palomino is tegenwoordig een toeristische trekpleister voor zowel Colombianen als ‘extranjeros’ (buitenlanders). Van centrum tot strand vind je ho(s)tels in alle prijsklassen, cafés en cocktailbars, restaurantjes en foodhallen. Arabisch, oosters, westers en fusion naast de Colombiaanse keuken. Er zijn touroperators, surfscholen, yogalessen, winkels en kraampjes waar je sterke drank, chips en duur drinkwater kan kopen, souvenirs, (traditionele) (bad)kleding, sieraden, etherische oliën etc.

We stappen uit de BrasiliaExpress bij het benzinestation in het centrum. De bus is nog niet weg of er komen motortaxis naar ons toe. Voor 5.000 COP brengen ze ons naar Casa Ibiza, ons ‘hostal’ vlakbij het strand. Dat is nog een dingetje, ik achterop met een koffer en een kleine rugzak op een landweg met veel modder en plassen, maar ik laat me overtuigen: “Tenemos experiencia señora”, we hebben ervaring mevrouw. We komen heelhuids aan, halleluja!

De incheck gaat chaotisch; wel vier man komen zich ermee bemoeien. Het blijkt goedkoper dan we dachten: 60.000 COP (12 € per nacht inclusief ontbijt, zwembad en ligbedjes/stoelen verderop bij het Beach Hotel, direct aan het strand. We krijgen witte polsbandjes om. Wow, ontbijten met uitzicht op strand en zee!

Tussen Casa Ibiza en het Beach Hotel ligt een foodcourt en we MOETEN iets eten, ’t is al half vier. Een asado en een jugo de piña (ananassap), dat gaat er wel in! Asados zijn populaire goedkope menuutjes van 3 à 4 € die bestaan uit soep, vlees, kip of vis met (cocos)rijst, (kool)sla en een bruine zoete limonade met veel ijs. Ze staan in heel Latijns Amerika op de kaart. De asado smaakt ons goed en we lopen verder via het Beach Hotel naar het strand. Barretjes, muziek, terrasjes, zand en zee, hier moet het lukken om volledig tot rust te komen! We nemen een duik in de golven, spoelen ons af bij de douche en liggen nog een tijdje te weken in zwembad. Heerlijk! Dit wordt onze routine de komende 3 dagen.

Het leven in Palomino is eigenlijk heel simpel: tussen het eten door vertoef je of aan het strand, of je wandelt wat, of je laat je verleiden tot een of andere activiteit: een tour naar een Kogui-dorp in de Sierra Nevada (5 uur lopen), naar Tayrona of Camarones, tuben in het ijskoude water van de Río Palomino, surflessen, yoga, massages. Wij houden het bij de eerste twee, wij zijn toe aan rust!

    

‘s Ochtends worden we wakker met het krassende geluid van ara’s. Als we voor ons ontbijt richting strand lopen, zien we ze zitten in een boom boven het pad: twee rood-groene, de ara chloropterus, en 1 blauw-gele, de ara ararauna. Ze lopen van tak naar tak en eentje wandelt zelfs helemaal naar beneden om wat te eten uit de hand van een van de stalletjesverkopers. De blauw-gele gaat strategisch op een hoek bij het food-court zitten en krijgt zo heel wat aandacht van de strandgangers. Ara’s blijven bij elkaar totdat de dood hen scheidt. Na de dood van het blauw-gele vrouwtje hebben de eigenaars van het Colombiaanse eetstalletje zich over het mannetje ontfermd. Later die dag vliegen ze over het zwembad naar de hoge palmen. Gedomesticeerd maar niet gekortwiekt, vrij om te gaan en staan waar ze maar willen. Deze drie ara’s hebben niet de minste behoefte om te vertrekken; ze hebben het goed hier. Gelukkig!

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

Tijdens een relaxsessie in het warme water van het zwembad leren we Tracy kennen. Tracy is Canadees en voor de zesde keer in Palomino. September 2019 is ze met haar dochter gaan trekken door Latijns Amerika. Ze waren in Palomino toen de Covid-pandemie uitbrak… Op aanraden van vrienden zijn ze toen, veel eerder dan het plan was, naar vrienden in Costa Rica gevlogen. Dat bleek een goed advies! Costa Rica heeft geen leger en was niet heel streng. Ze zijn er zes maanden gebleven en hebben niet geleden. Maar Colombia bleef trekken en ze komt er vaak met vakantie, zeker tijdens de Canadese winters. Onlangs heeft ze het cruisen ontdekt en ze vindt het fantastisch. Dat had ze niet verwacht van zo’n kolos op het grote water. De volgende cruise is alweer gepland. Tracy doet alles in haar eentje, maakt snel contact en heeft hier al wat vrienden die ze trouw opzoekt. Een van haar nieuwe vrienden is de eigenaresse van de Animal Shelter, waarmee ze een tour heeft gedaan naar een Kogui-dorp. Alle inkomsten van hun tours gaan naar de opvang en verzorging van zwerfhonden, -katten en paarden. Ze steriliseren de reuen en katers, verplegen en opereren zo nodig. Er is onderdak en een adoptieprogramma. Vrijwilligers uit de hele wereld helpen de boel draaiende te houden. Volgens Tracy is de Animal Shelter in Palomino de beste van heel Colombia en misschien wel van de hele wereld.

Wanneer de zon onder is begint de party! De muziek gaat een tandje harder en de cocktails vliegen over de toog. Bij het Beach Hotel is er elke avond een event ; een techno-avond met een Franse dj, een reggae-feestje, latin dance… We lopen er voorbij: het geluidsvolume is te luid, de muziek niet persé uitnodigend en het publiek zit er ook wat onverschillig bij. Die drinken liever een cocktail terwijl ze naar de branding kijken. Het is nog geen nacht en we zitten nog lang niet in het hoogseizoen…

Fer heeft honger en we lopen eens de andere kant op. Het ruikt goed bij onze buren! Bij Maria Mulata, een hostal met bar, is het elke avond volle bak en ze serveren hamburgers van de BBQ. We schuifelen naar binnen en krijgen gelijk een shot in onze handen gedrukt. De vriendelijke kelner vraagt wat we willen drinken en meldt er gelijk bij dat je drie cocktails voor de prijs van 2 krijgt. Fer bestelt een ‘hamburguesa mexicana’ en drie piña coladas. Op zoek naar een vrij tafeltje wordt ik tegengehouden door Tracy die aan de bar zit te kletsen met Juan, de barman uit Venezuela. We schuiven aan. Het is een vrolijke boel. We krijgen een grote pint piña colada met 2 rietjes. Als we een paar flinke slokken hebben gedronken giet Juan nog het restje erbij… de pint is weer tot de rand gevuld. Fer krijgt zijn ‘hamburguesa’, een flinke meid die er heel smakelijk uitziet. En het smaakt hem goed, top! Alles is groot en veel hier. Tracy sipt aan een grote pint Mojito en wij bestellen er ook een. Ze vertelt dat ze op haar 47ste gestopt is met werken omdat ze een jaar met haar dochter wilde reizen. Ze heeft haar pensioen laten uitbetalen en is gaan investeren. Maar de ‘investments’ liepen slecht, er kwam veel te weinig binnen. Na 2  jaar heeft ze een maand lang dag en nacht bestudeerd hoe de aandelenwereld in mekaar zit en de aandelenmevrouw de bons gegeven. Sinds ze zelf belegt komt er zo’n 11,000 U$ per maand binnen en heeft ze weer de vrijheid om te gaan en te staan waar ze wil. En dat doet ze dan ook! Fer is in gesprek met zijn Amerikaanse buurjongen en legt hem uit dat we backpackend door Colombia trekken. Hij schat Fer net zo oud als zijn vader, toch al wel 62. Als Fer opbiecht dat ie 67 is, klinkt het “Wow, man, that’s so cool!!”. Tracy bestelt weer een joekel met Mojito en Fer en ik kijken mekaar aan… “doe ons er ook nog maar een!” We babbelen met Juan de barman die hele plannen heeft om een eigen zaak te beginnen. Nee, niet in Palomino, maar dezelfde formule in Salento, een toeristische stad in de ‘zona cafetera’. Het is blijkbaar een bekende formule, Maria Mulata. Hij is een echte fan; hij heeft een verse MM tattoo op zijn linker bovenarm en trots showt hij hem. Tracy staat vrij plotseling op, weigert de meeneemcocktail in de grote kartonnen beker die Juan voor haar neus zet en loopt zonder veel te zeggen de bar uit, supergeconcentreerd en met kleine pasjes in een soort van rechte lijn. Wij blijven nog even, maar staan dan ook op. Juan zet ongevraagd ook voor ons een ’take away-cocktail’ op de bar maar die slaan we resoluut af: zolang je zit heb je nergens last van, maar zodra je opstaat gaat de wereld om je heen een beetje draaien… Enigszins aangeschoten duiken we ons bed in. Echt weer eens leuk, zo’n baravond, het was al weer een tijdje geleden.

We lopen naar het centrum, maar hoe dichter we bij de doorgaande weg komen, de enige in heel Palomino die geplaveid is, hoe meer Colombiaanse werkelijkheid je ziet. Het is duidelijk dat het toerisme richting strand is gefocust. Naast de strandwandelingen dwalen we vaak in ons buurtje dicht bij de zee en komen verrassende stukjes tegen. In een ruim opgezette trendy nieuwbouw met in het midden een mooie groene tuin met palapa’s (afdakjes) van palmbladeren staan een theehuis, een koffiespecialiteiten café en een Duitse ‘panadería’ met zuurdesem brood en glutenvrije lekkernijen. Up-standard winkeltjes verkopen kleding en sieraden gericht op de ‘Zen’-toeristen, en de prijzen zijn niet hoger dan de tentjes in de hoofdstraat. Heerlijk! Deze afslag van de ‘hoofdstraat’ wordt niet druk bezocht, heel gek want het geheel straalt een serene rust uit. Misschien juist daarom… Achter het Zen-plein lopen we tegen een holistische school aan, verscholen in weelderig groen met kleurrijke bloemen. Even verderop staan villa’s met traditionele palmbladeren daken. Nieuwbouw; het laantje is nog niet helemaal af. Ideaal voor een wat langer verblijf en hoogstwaarschijnlijk veel te duur voor onze portemonnee.

Een stukje westelijker, goed bereikbaar via het strand, mondt de Río Palomino uit in zee. Er staan ook daar eettentjes, en het geluidsvolume is hier prima te doen. Na een eerste verkenning nemen we ons voor om daar later een keer te gaan lunchen. We verlengen ons verblijf met 2 nachten en een van de volgende dagen lopen we er naartoe voor een middagje strand. Fer kiest een restaurantje uit overdekt met schaduwdoek en tafeltjes voorzien van tafelkleedjes en kunststofbloemetjes. We hebben min of meer vrij uitzicht op zee,  helemaal prima, zelfs een soort van gezellig. Vrij snel komt onze bedienende jongedame aangelopen met een blad vol verse vis en een enorme langoest. We hebben best trek, maar die lijkt toch wat te groot voor ons. We houden het op bescheidener porties. Als we wat later de zee ingaan, merken we dat we echt heel dicht bij de Río Palomino zitten: het water is bij vlagen ijs- en ijskoud. Dat is wel weer even wennen… wat een verschil met het lauwe theewater van een kilometertje oostwaarts.

We zijn nog in Palomino als we van Martijn en Linda, vrienden uit Den Helder, via whatsapp een AD-krantenartikel binnen krijgen: ‘Tienduizenden families getroffen door noodweer in Colombia, president roept noodtoestand uit.’ “Zijn jullie veilig?”  President Petro heeft de noodtoestand uitgeroepen in 27 van de 32 departementen… Hevige regens, overstromingen, weggespoelde huizen… Wow, we hebben er helemaal niets van gemerkt of meegekregen. Op de televisies worden er alleen maar voetbalwedstrijden uitgezonden. Hoewel, op de TV in onze favoriete foodhal lijkt er iets over gezegd te worden… een halve minuut, niet langer. Apart… als er ergens in Nederland een ramp is staan gelijk alle kanalen aan, inclusief gironummer om de getroffenen te helpen. Maar, horen we later, Colombia is groot (27 keer groter dan Nederland) en rampen komen zo vaak voor dat het nauwelijks nog nieuws is…

De overstromingen hebben wel invloed op onze planning. De woestijn en inheemse dorpen in La Alta Guajira met oase Parque Natural Nacional Macuira, de favoriet van ons lijstje voor de Carib, is een van de getroffen gebieden en niet bereikbaar… Jammer voor ons, maar echt afschuwelijk voor de indígenas…