Yayo en Vitello moeten dringend naar Saint Laurent du Maroni: de steiger van La Goelette, Yayo’s restaurantboot, moet hoognodig gerepareerd worden. En wij mogen mee! Fer om te werken, en ik om stadje en

omgeving te proeven en een beetje te zorgen voor de harde werkers. Dus oostwaarts met veel hardhout en veel gereedschap. In Albina alles overladen in een van de vele pirogues/korjaals op de Marowijnerivier en illegaal de grens over naar Frans Guyana.

Er is een veerboot, maar dit is sneller, makkelijker en goedkoper want geen gedoe met visum. Het is zondagavond en op La Goelette pikken we nog een fantastisch Jazz-concert mee, gevolgd door jamsessies van zo ongeveer alle muzikanten die St. Laurent rijk is. Wat een sfeer! Heerlijk!
Maandagochtend moeten Fer, Vitello en Yayo gelijk aan de slag. De steiger afbreken en dat blijkt nog een hele klus.

Ik ga op verkenning uit. Saint Laurent is vooral bekend door de verfilming van Le Papillon, naar het boek van Henry Charrière. Ik bezoek het beruchte deportatiekamp, el bagno, de gevangenis voor tuig dat ver van moederland Frankrijk opgesloten werd.

Veel inwoners van Saint-Laurent spreken Nederlands of Sranantongo; in de koloniale periode (18e en 19e eeuw) vluchtten veel Marrons over de Marowijne naar Frans-Guyana, waar ze dezelfde stamverbanden en talen overbrachten. De binnenlandse oorlog in Suriname eind jaren 80 bracht ook een vluchtelingenstroom op gang; ze zijn allemaal gebleven o.w.v. de riante sociale voorzieningen binnen de Franse en Europese wetgeving.

Qua sfeer is St. Laurent echt koloniaal Frans, de hele entourage met croisantjes en al. Heel bijzonder en heel lekker. Kuieren door het kleine stadje en langs de rivier, een heerlijk passeren van de tijd. Ik ben blij dat ik mijn paraplu mee heb tegen regen en de ongenadige zon.

Het steigerwerk was op anderhalve dag geraamd maar duurt uiteindelijk 3 dagen. Steigerwerk in de volle zon, ontzettend warm voor de mannen! Ik stop ze met enige regelmaat wat toe en vooral Fer houd ik in de gaten; de Gambia-ervaring in 1999 (Fer volledig gedehydrateerd) staat me nog op het netvlies.

We komen laat aan in Paramaribo, en dan begint voor ons het aftellen. Maar een ding staat inmiddels vast: uiterlijk begin augustus gaan we terug voor minimaal een jaar!