We hebben voorafgaand aan onze trip naar de eilanden hostel El Balconcito in de wijk Getsemani gereserveerd en lezen te laat dat we kunnen inchecken van 14: 00 tot 18:00. Dat halen we never nooit… Gelukkig blijkt het een papieren regel. Bedelend om een late incheck krijgen we van Eduardo geruststellende berichtjes dat we gewoon verwacht worden.
‘Onze’ William fietst ons via het hostel naar het busstation. Hij neemt dit keer tussendoor-weggetjes, en zo krijgen we zomaar een ‘achterkant van de city’-tour. Onze busreis verloopt nu voorspoedig: de BrasiliaExpress is zowaar op tijd en we zijn rond 19.30 in Cartagena.
De ‘gele taxi’-chauffeur legt ons uit dat zijn tarief toch echt heel gerechtvaardigd is, want het is tenslotte carnaval en dus heel druk. Tien onderhandelt er 12,5% vanaf, toch weer een Euro. De man lijkt ADHD te hebben. MONO-rijden is aan hem niet besteed. En tussen het chatten en bellen door heeft hij ook nog wel tijd om ons van alles te vertellen over dat ‘carnaval’. Dat is ter viering van het uitroepen van de onafhankelijkheid van Cartagena, onder het Spaanse juk vandaan, op 11 november 1811. Ze trekken er een kleine week voor uit. Nou, da’s is nog eens leuk: we hebben een feestje in het vooruitzicht.
De ingang van El Balconcito met de trap omhoog is zo smal, dat we er al twee keer langsgelopen zijn totdat de buurvrouw hem aanwijst. Het hostel bestaat uit een lange gang door onnavolgbare delen van verschillende huizen, zo lijkt het, met kamers zonder ramen (ook wel aan te duiden als hokken), maar dan wel een met TV, airco en ronkende ventilator. De receptionist legt ons uit dat als we de deur dichtdoen, alle apparaten vanzelf uitgaan. Zóoo, dat is nog eens moderne domotica! Uiteraard testen we het als we de deur uitgaan; alle apparaten blijven aan… We doen vast iets fout maar we vragen er maar niet naar. We doen wel gewoon het licht uit. Vanaf het balkon kijken we uit over de levendige straat. Eduardo wijst ons de weg: bij de kruising 50 m verderop naar links voor de fastfood, naar rechts voor de restaurantjes. We kiezen de fastfood route.
Wow, wat is dit een leuk wijkje. We vragen bij een Italiaans restaurant of ze ook glutenvrije pasta hebben. Ja! We krijgen de menu-kaart en dan blijkt dat ze alleen glutenvrije gnocchi hebben. Teleurgesteld gaan we weer weg. Maar, krijgen we verzekerd, morgen hebben ze het wel.
We komen op een druk pleintje met eetkraampjes en straatkunstenaars die een act doen waar niet veel mensen echt aandacht aan besteden. Als de onvermijdelijke hoed rondgaat geven de meesten toch wel een muntje.
De eetstalletjes laten we nog maar even links liggen en we maken een ommetje naar het restaurantstraatje. Daar landen we bij Colombitalia, een restaurant waar je gevulde arepas en tortillas kan eten. Die met pizzavulling zijn volgens 10 de lekkerste ooit! We slenteren nog wat door de straten en gluren met bewondering door de ruiten van Club Havana waar, op de maten van een live band, stelletjes tussen de tafeltjes laten zien dat salsa en latin dansen helemaal niet zo moeilijk is. Zo soepel als dat er allemaal uitziet… prachtig!
De volgende dag gaan we het oude centrum in. We hebben de stadswandeling van de Lonely Planet in Google maps gezet, maar het blijkt toch niet zo eenvoudig. Als we onder de Romaanse bogen van El Torre del Reloj (de klokkentoren) lopen, het startpunt, komen we op een groot plein vol met hekken en politie. De voorbereidingen voor de festiviteiten zijn in volle gang. Op verschillende plekken worden podia ingericht met ervoor de stoelen netjes in rijen opgesteld. We wandelen langs straten met prachtige koloniale huizen, idyllische pleinen, kerken en de catédral de Santa Catalina de Alejandria. Ook hier een Plaza de Bolivár, de bevrijder van Colombia en half Zuid Amerika. Het Palácio de la Inquisición is nu een museum met sadistisch marteltuig waarvan de rillingen over je rug lopen. Kleurige Palenqueras, Afrikaanse vrouwen uit San Basilio de Palenque*, zitten in groepjes op een pleintje. Souvenirwinkeltjes, bakkerijtjes, restaurantjes, koffiecafétjes, drogisten, supermarktjes, ijssalons met ambachtelijk ijs, fruitkraampjes met geschilde mango, kokosnoten, watermeloenen, alles is te krijgen in het centro histórico de Cartagena. Naast het Portal de las Dulces staan groepen verklede kinderen die enthousiast wachten tot de kinderoptocht vertrekt. We flaneren over de eeuwenoude stadswallen. Aan de overkant langs de weg aan zee zijn tribunes gebouwd en zijn mensen druk in de weer met muziekinstallaties en togen. Daar gaat de grote stoet langskomen, morgen. We lopen terug door de mooie, fleurige straten en pleinen, drinken in een kleine ijssalon een heerlijke cafébonbon (koffie met vanille-ijs, gecondenseerde melk en slagroom) en lopen de Torre del Reloj weer uit.
De weg terug naar ons wijkje loopt door een parkje. De souvenirverkopers hebben een mooie marketing truc: er zitten 3 luiaards in de bomen en ze weten precies waar. We zien we er twee apart van elkaar, moeder en kind. Er zijn ook nog apen te zien volgens de jongen die zich aan ons vastgezogen heeft, maar dat geloven we wel. Het ‘gidswerk’ moet natuurlijk beloond worden en mijn lief wil een klein souvenirtje kopen. Er ligt echt niets leuks bij en pakt ze iets waar ze een kindje blij mee kan maken, maar de prijs is te hoog. Tien wil niet meer dan 5K betalen en hij blijft vasthouden aan zijn vraagprijs. We laten hem de prul en de 5K.
Die avond gaan we de glutenvrije pasta eten. Hoewel, die blijkt er toch niet te zijn. Als we teleurgesteld weer buiten staan worden we aangesproken door een Spaans sprekende Italiaan met een klein hondje aan een riem. Of we 5 minuten kunnen wachten, dan kan ie er voor zorgen dat er glutenvrije spaghetti is. We bestellen allebei de spaghetti putanesca. De man met het hondje blijkt de eigenaar. Hij stapt naar onze tafel met het hondje in zijn armen om zich te verontschuldigen dat ze niet de bestelde spaghetti meegekregen hebben, maar wat dikkere pasta… De saus is werkelijk om je vingers bij af te likken. De dikke linten en de nog dikkere rokjespasta gaan tegenstaan, maar haar bord is leeg.
De optocht bij de stadswallen begint om 1300u vertelt onze receptionist. We besluiten eerst naar het Castello de San Felipe te gaan, het kasteel van Flip. We wandelen onze wijk uit de brug over en verbazen ons weer over alle vuiligheid die er overal ligt. Alleen de toeristische en en rijke wijken worden schoongeveegd, de rest van de stad en de manggroves zijn blijkbaar niet belangrijk genoeg. We moeten een brede, drukke weg over om er te geraken.
Castillo San Felipe is het oudste fort van Zuid Amerika. Gebouwd in 1536 en in de loop van de twee volgende eeuwen verder uitgebreid. We nemen geen gids. Het Colombiaans-Spaans gaat in zo’n hoog tempo dat het voor 10 een uitputtingsslag is om alles proberen te begrijpen. De brede laan omhoog leidt ons naar de imposante vesting die strategisch een uitzicht van 360° heeft over land en zee. Er zijn 3 niveaus en we beginnen op nummer 1, de laatste uitbreiding. We lopen via donkere trappen naar de diepe, duistere kelders met cellen en opslagruimtes. Eenmaal boven lopen we van het ene bataljon naar het andere, langs kanonnen en schietgaten in de meterdikke muren, en genieten van het wijde panorama. Meerdere donkere tunnels leiden naar de ruimtes ondergronds. Het bovenste niveau heeft (nog) wachterstorentjes en er staat een huis waar het opperbevel werkte en woonde. Nog enkele foto’s en dan houden we het voor gezien. Een mooi uitstapje, een must-see volgens de Lonely Planet.
Cartagena heeft natuurlijk ook een marina. Er liggen ook wat boten te koop, maar die laten we toch maar voor wat ze zijn: mooie plaatjes.
Op weg naar de carnavalsoptocht zien we ineens straatverkopers met opvallende langwerpige bussen in vrolijke kleuren. Ik vermoed dat het een soort confetti bussen zijn, 10 denkt aan verf zoals bij het Hindoestaanse Holi-festival. Het lijkt erop dat veel mensen al teruglopen van de stoet. Zijn we weer te laat?!! In de buurt van de de stadsmuren horen we “la música Latina” door de straten galmen. Er staat nog een enorme menigte op de stadswallen; de optocht is nog niet afgelopen! We mengen ons tussen de mensen op zoek naar een plekje waar de de optocht kunnen zien. Ineens zitten we onder het witte schuim, gezicht, haren, kleren, bril… het geheim van de lange spuitbussen is opgelost. Iedereen heeft er plezier in om iemand anders, bekend en onbekend, een flinke dosis schuim te bezorgen. Niemand is veilig of wordt uitgesloten, ook wij niet. Maar het blijkt veilig spul te zijn dat na zo’n 8 minuten weer verdwenen is. Het geeft achteraf een stuk minder troep dan confetti en slingers.
We vinden vrij snel een plekje met een redelijk uitzicht, tussen wat gezinnen en vriendengroepen in. Het is een vrolijke boel, met alle volumes tegelijkertijd op maximaal. We zien groepen verkleed in allerlei verschillende thema’s langskomen, van dino’s tot indianen en cowboys. Er zijn een aantal praalwagens bij met daarop schaars geklede jongedames die dansen zoals in hele foute nachtclubs, inclusief paal. Een ervan is de koningin van het carnaval. Er staan standaard types in politie- of legeruniform achter de paaldanseressen. Je vraagt je toch af: is dat onderdeel van de act of ter bescherming van het wulpse vrouwelijk schoon…?
We houden het een tijdje vol, tot onze hoofden beginnen mee te resoneren met de salsa- en bachata-dreunen. We moeten of verder lopen op de drukke stadsmuur, of er vanaf springen, zo’n 1,11 meter diep. We kiezen de snelle weg en met dat Tien bukt komt er een vrouw aangerend die haar onder haar oksels pakt en er vanaf wil tillen. Dat gaat heel moeizaam maar ze wil niet van wijken weten, heel aandoenlijk. Grijs is blijkbaar heel oud hier. Ze verkoopt blikjes voor de gelegenheid en we kopen een biertje.
Terug door het centrum- naar ‘huis’ komen we nog een stel ‘volhouders’ tegen…
Die avond lopen we weer naar ’t pleintje en we vallen in het ‘happy hour’: 2 cocktails voor de prijs van 1. Het is een up-trend cocktailbar, twee verdiepingen hoog en de cocktail master himself loopt rond. Op het grote tv scherm zien we hoe hij allerlei fancy drankbouwwerken componeert. Het is bijna kunst… Onze happy hour cocktails worden echter eenvoudig gepresenteerd in grote plastic bekers, versierd met een aloë vera-scheut. Na ieder 1 cocktail slingeren we verder door ons wijkje met steegjes vol met gevulde terrasjes. Overal worden cocktails geschonken en happy hour gaat hier de hele avond door, zo gezellig!
Op een ander leuk pleintje is een streetdance act bezig. Dat ziet er allesbehalve makkelijk uit. Dat zijn echte acrobaten. Ze doen hun show, en deze jongelui weten het hele ‘plaza’ voor zich te winnen. Ze worden opgevolgd door een zanger/gitarist die heel serieus en met een wat dunne stem wat zwaarmoedige nummers uit de jaren zestig en zeventig ten gehore brengt. Het lukt hem niet om zijn publiek te boeien.
We begeven ons weer in de feestende massa en drinken nog een Cuba Libre op het verhoogde terrasje van een kleurrijke bar. Overal lachende gezichten, een enkeling danst. Op kerkplein raken we in gesprek met 2 bevriende stelletjes: een uit Cascais (Portugal), de ander uit Cartagena. Ze delen een fles Aquardiente, dé Colombiaanse drank. We moeten proeven: het is een lekkere anijsdrank, niet al te hoog in de alcohol -z o’n 30% schat ik – waarin vaag nog wat andere kruiden te proeven zijn. We houden de alcohol-inname verder beperkt, gluren nog even naar de ook nu weer prachtige salsa in de Havana Club, en rollen ons bedje in.
*San Basilio de Palenque is het eerste vrije Afrikaanse dorp in Zuid Amerika. Verscholen in de uitlopers van de Andes gesticht door gevluchte slaafgemaakten. Het verhaal gaat dat er een geheime kaart was om de plek te vinden. Die kaart zat verweven in de haardracht van de vrouwen.
War een leuk verhaal Fer!!
En wat beleven jullie leuke dingen.
Heel veel plezier !!
wat een heerlijk sappig verhaal! ik zie en hoor het helemaal voor me….. heerlijk die ongedwongen sfeeret dans en muziek!
Wat ontzettend leuk om de verhalen te horen. En wat maken jullie veel mee. Boffen dat er dan toevallig feest is.