We vertrekken naar Parco delle Madonie en de rit is wonderschoon. Glooiende hellingen, artistieke rotsformaties, lentegroene weides. Bossen en riviertjes gaan harmonieus in elkaar over. En dan de bergketen van de Madonie… droge, kale zuidhellingen tegenover vochtige noordhellingen waar naaldbossen overgaan in steile bergkammen. Door bergstromen uitgesleten kloven, ruige bergtoppen. Middeleeuwse dorpen hoog in de bergen. Oh nee… op ‘ons’ plekje staat een kudde schapen… De schapen zijn niet op hun gemak met Matroosje in de buurt, maar als ze mij zien, glurend over een muur, schrikken ze en rennen ze heel nerveus naar mekaar toe. Gelukkig grazen ze zich een weg naar boven en kunnen we ons ding doen zonder rekening te moeten houden met deze angsthazen.

De route door il Parco di Madonie op weg naar Cefalù, een middeleeuws stadje aan de Tyrreense kust, is  wederom puur genieten. Cefalù komt van het Griekse Kephaloidion en betekent hoofd of kaap. De kustweg is ronduit lelijk, maar het uitzicht op het tegen de berg aangeplakte vissersdorpje heeft een WOW-factor! We dwalen door de steegjes, lopen langs het haventje en over het strandje. De vele hotelletjes, B&B’s, bars en restaurantjes zijn dicht. Inwoners zitten in het middagzonnetje, op bankjes en op de brede trappen voor de kathedraal die aan de achterkant overgaat in de kalkrots van de Rocca. Het Arabisch-Normandische bouwwerk met zijn 2 vierkante torens en ronde ruitjes van dun marmer, is de vervulling van de gelofte van de Normandische koning Rogier II; bij zijn terugkeer uit Napels dreigde zijn schip te vergaan. De bouw ervan duurde 110 jaar! en is voltooid in 1240. Na 2 uurtjes in dit schilderachtige dorp hebben we het wel weer gehad en we besluiten voor een slaapplek weer naar het prachtige Parco delle Madonie te gaan.

We vinden een mooi plekje bij Bagni di Sclàfani, te midden van eucalyptusbomen, pijnbomen en olijfgaarden, bij de ruïnes van een hotel met kerkje. Nadere inspectie van de bouwval is een beetje eng; het dak of een van de muren zou het zo kunnen begeven… Een enorm fornuis, een mooie, houten bar, kapotte kamers rondom een overwoekerde patio, 2 rijen badkamers met bad en toilet, sommige nog compleet… Tussen het puin staan 2 Explorer flipperkasten. De grandeur is nog aanwezig… dit moet een sfeervol en luxe kuuroord geweest zijn… Het thermale badje ligt 5 minuten bergop, naast een grindweg. Het ziet er geweldig uit! Over een losse stoeptegel worstelen we het bassin in. Het water, wittroebel geworden door onze buiteling, is 32°C, en het uitzicht op de velden is weids! Hier en daar een boerderij, het verre geronk van een tractor, het blaffen van erfhonden. Heerlijk, dit smaakt naar vaker! We klimmen over een steil bergpad naar het fraaie dorp Sclàfani Bagni dat hoog op een rotspunt prijkt. Het is het flaneeruurtje; il Tabacchi heeft het druk. Op een bankje drinken we een cola en een chinó en dalen weer af naar onze stek. Matroos is blij hier en wij (dus) ook.

We trekken zuidwaarts, naar Sutera, een middeleeuws dorpje bij een van de mooiste burchten van Italië, althans volgens Michelin. Binnendoor laat de bestrating alles te wensen over. Kilometers lang, uitermate voorzichtig, in z’n 2, de diepe putten en gaten ontwijken. Eindelijk weer een strakker parcours. Ik schakel naar de derde versnelling. Een scherpe bocht, toch maar terugschakelen… WEG WEG!!!!! In een flits plankrem en we schieten naar voren… Vlak voor onze Big Nugget gaapt een verzakking van minimaal 94 cm… “Jemig! Dat zouden ze toch… levensgevaarlijk!” “Een stukje terug heb ik wel een bord in de berm zien liggen…” Via een smalle kleiweg met diepe geulen kunnen we  eromheen… We pruttelen door en moeten afslaan naar rechts. Ook hier is meer weg dan weg… “Moeten we dit willen…?” “Wat zijn de opties?” “Eerst maar op verkenning…” “Doe maar, verderop is het misschien beter…” Ik focus mijn blik weer op de weg. Gespannen draai ik de zwaar beschadigde weg in… het wordt steil en steiler…  de gaten groter en dieper… de weg smaller… Een opstaand muurtje aan de ene kant, de afgrond aan de andere kant… De diepe putten dwingen de banden een andere kant op… De camper schudt heen en weer, álles rammelt… Concentreren Tien… Concentreren… Oefff!! Gered!!! Neeeeeeeh!!! 47 Meter verderop weer zo’n onmogelijk stuk… hoe moet ik… waar… ik kan zo snel niet overzien waar de beste kansen liggen… Ik stop en mijn hele lijf begint te trillen… Dit nog 4,8 km?? In the middle of nowhere?? Omkeren is geen optie… achteruit nóg moeilijker en gevaarlijker…  Fer neemt het stuur over. “Tien, ik moet me super concentreren. Please, nú even geen aanwijzingen, geen opties, geen ‘pasopjes’.” Het gaat van kwaad tot erger… losse keien… de juiste snelheid houden… niet doorzakken… Ik sta stijf van de spanning… pers mijn kaken op mekaar…Matroosje ligt gestrest onder de tafel, kwijl druipt op zijn kussen… Uitermate gefocust manoeuvreert Fer als een gek tussen de geulen, gaten en verzakkingen…  Weer uitstappen, een modderpoel verkennen… schudden en rammelen… We stuiten op een graafmachine met rupsbanden die diepe geulen vult en egaliseert. Nog 800 meter… Na 10 minuten wachten mogen we erdoor. De weg is nog erg slecht maar de verschrikkingen lijken we achter de rug te hebben… de spanning maakt langzaam plaats voor opluchting… Halleluja!!! We hebben het er ongeschonden er vanaf gebracht!!! We prijzen onze Ford; de clearance, de power. We prijzen Westfalia; pure kwaliteit! Nu niet meer slaafs Google Maps volgen, maar de borden voor de vrachtwagens! Heerlijk soepel glijden we over het wegdek, slalommen omheen de putten. Toch, wegen van deze kwaliteit zouden in Nederland afgezet worden… Het landschap hier is prachtig; daar hebben we helemaal niets van meegekregen tijdens onze hellerit… De wegen worden beter en beter naarmate we in zuidelijker en drukker gebied komen. Wat een luxe! Eenmaal in Sutera tappen we water op de parkeerplaats bij de basisschool. Van hieruit hebben we een panoramisch uitzicht over het dal. Mooi!! Maar een stuk of 4 buurhonden blaffen agressief en springen wild tegen het hek op… Het plekje bij de fontein dan? Nee, vlak naast de doorgaande weg is het te gevaarlijk voor Matroosje. Een andere geschikte staplek vinden we niet, we ‘moeten’ verder… Jammer…