Een mix van exotisch en koloniaal Frans. Witte Wats (tempels) met kleurrijke naga’s (draken), koloniale huizen, prachtige steegjes, guesthouses, winkeltjes, bakkerijen met croisantjes en pain au chocolat, restaurantjes met Franse kaart, tuktuks en fietsen, monniken in oranje, National Palace, strand en park, riverside lounge cafés…

Het oude centrum van Luang Prabang is Unesco werelderfgoed en als je er doorheen loopt weet je waarom. Wat een stad! Loom en relaxed, komt ’s ochtends heel langzaam op gang en gaat weer slapen om 23:30. Heel bijzonder en we besluiten elke dag er nog een dag aan vast te plakken. Hier zouden we met gemak een tijdje kunnen wonen.

De night market is voor de toeristen en het Lao food court in buffetstijl waar je voor een bord 10.000 kip betaalt is avond na avond afgeladen met toeristen èn locals. Fruitkraampjes te over met heerlijke verse vruchten, geschild en gesneden, en overheerlijke shakes. We bestellen een fishsalad bij een lokaal restaurant aan de Mekong, en krijgen er een bord vol verse groene kruiden en sla bij: een explosieve smaaksensatie, de vis omwikkeld in het groen!

We maken een uitstap naar Kuang Si (of Kuangxi), prachtige watervallen waar we omheen wandelen, een frisse duik nemen en ons laten verwennen door Garra Rufa visjes die aan onze voeten knabbelen (heerlijk, al is het ff wennen) en krachtige waterstralen die onze nek en rug masseren. De watervallen doen me denken aan Aguas Azules in Yucatan (of is  het Chiapas?), Mexico, even prachtig even relaxed en even toeristisch en in mijn herinnering toch nog net iets blauwer dan Kuang Si.

We spreken geregeld af met bootgenoot Tina. Een sunset boat trip over de Mekong brengt ons naar een papiermaker. Ook hier kan je er blijkbaar niet aan ontkomen: je pakt de boot voor een sunset en moet vervolgens een heel programma afwerken. We krijgen een wel heel summiere uitleg van de papiermaker en dan worden we heel vriendelijk naar binnen geleid. Papierwaren en sjaaltjes (uit China!), een hele winkel vol. Als duidelijk wordt dat we niets aanschaffen, slaat de sfeer om en worden we straal genegeerd.

Dit verschijnsel schijnt normaal te zijn: Tina werd eerder bespuugd door de Hmong, een stam die rotan vlecht. Bij een bezoek aan deze stam wordt je op een niet mis te verstane manier verplicht iets te kopen als je een foto hebt getrokken. Op zich niks mis mee als een en ander van tevoren duidelijk wordt gemaakt. De manier waarop is echt heel vervelend. Zou het gewoon in de cultuur zitten of ligt is het toerisme de bepalende factor?

Maar de zon is prachtig in alle fasen van de ondergang!

De Mekonveerboten van Luang Prabang zijn aandoenlijk. Er passen 2 auto’s op, wat motors en fietsen en wat passagiers. Het lijkt alsof ze zo kunnen omvallen of zinken, maar blijkbaar zijn ze stevig genoeg want ons zijn geen horrorverhalen bekend van gezonken veren. Vrachtschepen hier zijn trouwens ook bijzonder. Op het achtersteven is gewoon een houten huis gebouwd, met een verdieping en een dak.

Vogeltjes zijn er nauwelijks. Ja, hele kleine zwarte in hele kleine rotan kooitjes, bij Wat Phousi. Per koppeltje gevangen gezet. Ze zouden geluk brengen als je ze vrij laat. Daar moet je wel voor dokken natuurlijk. We zien een toerist die de hele voorraad heeft opgekocht; hij kon niet kiezen. Aan de andere kant van de tempelberg zien we een heel plateau vol met kooitjes. We worden er misselijk van. Wat is wijsheid? Kopen, vrijlaten en daarmee de boel in stand houden of er per definitie niet aan mee werken…

Tina is vaker in Luang Prabang geweest en neemt ons mee uit. Hives, Utopia, LaoLao, stuk voor stuk places you must have been. En ja, zijn stuk voor stuk bijzonder, lekker en comfortabel, en vnl. gericht op toeristen. We belanden in een reggae bar waar we meedoen aan de pooltafel. Een ingewikkelde volgorde, niet echt duidelijk, maar goed, we zijn alle drie aan de beurt geweest. Het nachtleven (nou ja nacht…) bevalt goed, misschien wel omdat het niet laat kán worden.