Kalyvia Thourikou

We komen op tijd aan in Kalyvia en parkeren in de tuin. Belle komt naar ons toegelopen, Jasper slaat ons vanaf de veranda gade. De 2 zijn ex-straathonden die door Kathy liefdevol zijn opgevangen. Alles ademt hond hier, de veranda staat vol hondenhuizen en -spullen, kussens liggen overal, 3 schappen met blikvoer in alle smaken, tonnen droogvoer, snoepgoed… de diepvries ligt vol vlees, voor hondjes en baasje. Kathy is een Engelse die al ruim 30 jaar in Griekenland woont en een eigen bar heeft gehad aan zee. Bankroet werkt ze nu om de 2 weken als full time verzorgende bij een vrouw in Engeland. Kathy is een overtuigd brexiteer, de eerste die we op het Europese vasteland tegenkomen. Het heeft haar veel vrienden gekost maar in januari ziet ze gelijk het bewijs van haar gelijk: voor de £ 900 die ze voor haar 24/7 verdient, krijgt ze nu zo’n € 300 meer dan voor de brexit. Ze heeft extra hout ingekocht voor de haard. Het is erg koud en samen met de 2 gaskachels zou er genoeg verwarming moeten zijn. Alleen nog één dingetje: Jasper heeft uitgezaaide botkanker en is aan het eind, het graf is al gegraven, vriendin Veronica moet het laatste oordeel vellen én erbij zijn, dierenarts Nikos weet ervan. Ze huilt, ze kon het niet… wil er ook niets van weten… alleen dat het achter de rug is… geen details.

We genieten van de honden en van de wandelingen hoewel de omgeving hier niet echt inspirerend is. We maken plek in het overvolle, kille en donkere huis. Fer zet luiken open, ik was de ramen en het helpt een beetje. Ondanks haardvuur en gaskachels wordt het niet echt aangenaam in huis. Het liefst zouden we in de camper slapen, maar we willen Jasper niet alleen laten ’s nachts. De eerste 2 dagen wil ie nog mee uit, 5 minuutjes en dan is ie op. Zijn linker achterpoot is helemaal gezwollen en zijn borstkas is wat vervormd. Veronica komt kennismaken, een leuke Amerikaanse die 31 jaar geleden met een 10 jaar oudere Griek getrouwd is, was; hij is jaren geleden overleden aan kanker. Ze praat aan een stuk door. Ze heeft afgelopen augustus haar paard moeten laten inslapen. Ze heeft hem 18 jaar gehad en is nog diep in de rouw. We spreken de evt. euthanasie van Jasper door en het is eigenlijk te veel voor haar. Ze vertrouwt op ons oordeel… We maken kennis met tuinman Kostas, een aangename vent van een jaar of 43. Ja, hij is ook op de hoogte; hij heeft het graf gegraven.

Belle is vrolijk, heeft nergens last van en luistert goed. Een echte einzelgängster. We laten haar loslopen boven op de heuvels waar verkeer niet komen kan. Op een middag komt ze niet als we fluiten en roepen… we hebben haar net nog gezien… We gaan op zoek. Horen geblaf, lijkt van 2 honden. Die kant op… zoeken… door struikgewas… We vinden een jonge, graatmagere hond met een ketting vastgebonden aan een hek waarachter geiten- en schapenbarakken staan. In zijn buurt staan wat bakken, leeg. Zou ie bij het huis en het gezin van de barrakken horen? Hij staat niet op een plek waar ie gemakkelijk gevonden wordt… Wat nu? Eerst maar Belle zien te vinden. We trekken een foto, pinpointen de plek in ons hoofd en zeggen dat we terugkomen. Hij kijkt wanhopig als we hem daar achterlaten… We gaan ieder een andere kant op. Ik loopt de weg terug die we gekomen zijn, Fer zoekt de andere kant op, via ‘de bush’. Ik vind haar gelukkig vrij snel, scharrelend, aan de goede kant van de drukke weg.

Terwijl ik rondbel voor dat hondje, Veronica, Kathy, Animal Rescue, brengt Fer hem voer en water. Als hij de zak met voer in de gaten krijgt, wordt ie wild. De zak scheurt open en alle brokjes vallen op de grond. Als een turbo stofzuiger werkt ie binnen de kortste keren alles naar binnen. Meteen daarna valt ie het water aan. Dit beestje heeft duidelijk al een tijdje geen eten en drinken gehad. Ík heb weinig succes. Veronica gaat een belrondje doen en zegt dat ze morgen langskomt. Kathy appt dat we de Animal Rescue moeten bellen. Ze wil Jasper niet belasten met een andere hond “He is not social and he needs rest.” “And sorry for my snappy answer, my lady died this afternoon.” Animal Rescue werkt niet op zondag… Inmiddels is het pikkedonker en te laat om hem nog op te halen. Want we halen hem daar weg, zoveel is zeker. We slapen slecht, zien steeds die wanhopige blik. Die maandagochtend heb ik Animal Rescue aan de lijn. Ze komen alleen in actie als een dier gevangen zit en/of overleg met eigenaar nodig is… Na overleg met Veronica reserveren we een afgebakend plekje in de tuin, bij de vervallen moestuin, daar waar het gat gegraven is. Daar zit een hek omheen en kan ie wat rondscharrelen.

Fer gaat met Belle wandelen en ik neem de bevrijdingsactie op me. Ik vind het spannend, een hond weghalen die misschien wel van iemand is. We willen geen confrontatie met eigenaar en politie. Ik loop met een grote boog om het huis heen waar de barakken bij horen. Niet opvallen, zo min mogelijk opvallen… Hij kwispelt als ik eraan kom. Ik geef hem een snoepje en mijn ogen scannen de beste vluchtweg. Ik doe de riem van Jasper om zijn nek en probeer de ijzeren ketting los te klikken. Het lukt niet, het scharnier zit muurvast. Mijn handen trillen een beetje. Dan maar de halsband los… het gaat erg stroef… gelukt… snel weg hier… Hij trekt me de berg af, kriskras door de bush richting openbare weg. Schichtig en snel loop ik naar ‘huis’, schuif de zware poort open en loop in één weg door naar de achtertuin, daar waar het gat is. Ik ben nog bezig als Jasper nieuwgierig voor het gammele hekje staat. Fer en Belle zijn terug en komen ook piepen. Gesnuffel aan beide kanten van het hekje totdat de vondeling begint te grommen en te blaffen. Jasper en Belle blaffen terug en hebben snel daarna geen interesse meer in de nieuwkomer. Jasper strompelt moeizaam terug naar de veranda en Belle gaat haar ding doen in de voortuin. Veronica komt en is vol medelijden en boosheid. Ze oppert het idee om hem in de hele achtertuin te laten; die kan afgesloten worden met een groot en stevig hek en kan ie gemakkelijk onderdak in een van de hondenhokken die Kathy in elkaar getimmerd heeft. Perfect! “Kathy really doesn’t need to know this, he’ll be gone before she’s back.” zegt ze als ze vertrekt. We agree, we hebben geen zin in gedoe. We voeren hem 6x per dag kleine porties. Hij springt tegen ons op als we ‘binnenkomen’. Als we met veel draaien eindelijk die bak op de grond hebben weten te manoeuvreren, valt ie aan en het duurt geen 8 seconden of de laatste kruimel is weg. Kauwen doet ie niet aan, de honger is te groot. Onrustig bakent hij zijn territorium af, blaft en springt tegen het hek als ie een van ons ziet. Bella vindt hem maar druk en zenuwachtig en gaat stoïcijns haar eigen gang. Jasper kijkt niet meer op of om, ligt op de veranda en komt er alleen nog maar af om zijn behoefte te doen.

Die avond krijgt Jasper moeite met ademhalen. Hij strompelt onrustig door de woonkamer, weet niet hoe ie moet gaan liggen. Af en toe jankt ie. Ik bel de dierenarts dat het zover is. Ik ben emotioneel en nerveus. “I see… tomorrow afternoon, around 13:30hrs. Please app me the exact address.” Veronica komt met haar vriend Frank. Frank is van mijn leeftijd, ’64, een hele aardige vent, zwaar obees en bijna blind. Geboren in Griekenland, getogen in de USA, teruggekomen toen ie 25 was en al 30 jaar bevriend met Kathy. Hij is boos op haar, zegt ie. Ze had Veronica hier niet mee mogen opzadelen, wetende dat het verdriet om haar paard nog zo rauw en scherp is. Die dinsdagmiddag, na 2 spuitjes, overlijdt Jasper thuis. Veronica huilt, ik heb een dikke keel en weet mijn tranen maar nauwelijks te bedwingen. Fer begraaft Jasper en klemt het gammele hekje stevig dicht. Bella en de vondeling krijgen er niets van mee. Die nacht dondert en bliksemt het, de regen komt met bakken uit de hemel en de wind piekt tot Beaufort 8.

Na de emotionele dag is er weer ruimte voor ons nieuwe project. Een naam, ja, hij moet een naam krijgen… Fer komt met Skinny. Skinny, dat klinkt best goed! Veronica en ik blijven zoeken op het web, bellen en mailen naar instanties die allemaal niks kunnen betekenen. Ook Claar zoekt mee. Hondenopvangcentra zitten overvol, en als Fer er eentje opzoekt besluit ie meteen dat ie Skinny daar niet wil achterlaten. Het is echt een leuke hond maar we zien teveel bomen op de weg om hem zelf te houden. Als Kostas de tuinman de tuin inloopt, weet ie al van Kathy over Jasper. Hij hoort Skinny blaffen en nieuwsgierig loopt ie met mij mee naar achter. Als een ongeleid projectiel springt Skinny tegen hem op. Kostas reageert kalm en vriendelijk, geduldig. Hij blijkt honden te trainen. Hij schat Skinny op een maand of 9. Hij doet hem aan de riem en loopt met hem naar de voortuin. Socialiseren met Belle. Skinny blaft en wil snuffelen, Belle loopt weg van hem; ze heeft geen zin in die aansteller. Ik vraag hem of… Nee, hij heeft al 4 honden… Maar zaterdag komt Kathy thuis zegt ie, en ik denk dat zij hem wel wil houden. Oh, Kathy komt zaterdag al naar huis… nou, daar zijn wij niet zo zeker van… ‘Well, let ’s see Saturday. I really do think she might keep him.“ Hij kijkt verbaasd als ik zeg dat wij er dan niet meer zijn. Kathy komt uit het Verenigd Koninkrijk, een besmettelijker land vind je niet in Europa. Na het overlijden van haar lady heeft ze per taxi her en der allerlei bezoekjes gebracht. Nee, wij zijn weg voor zij hier binnenstapt. We nemen afscheid van Kostas, een mooie man.

Heel apart dat we van de tuinman moeten horen wanneer Kathy thuiskomt. Zouden we haar dan toch melden dat we Skinny opgevangen hebben in haar achtertuin? Na alle vruchteloze inspanningen heeft Veronica al een paar keer geroepen dat we hem desnoods op straat zetten; daar is in ieder geval beter af dan waar ie vandaan kwam. Dat gaat ons te zeer aan het hart. We besluiten Kathy in te lichten en Fer stuurt een whatsapp. Het lucht ons op, en ook Veronica is blij dat ze geen geheimen hoeft te hebben voor haar vriendin. We zitten The Crown te kijken als Fer een antwoord van Kathy krijgt… Ze is furieus en ook Veronica moet het ontgelden… “How dare you!!!”. Het appen tussen Fer en Kathy loopt volledig uit de hand. Nu zijn ook wij boos; dit verdienen wij niet! “Out, Out, Out, he must be out when I come back!” “He will be gone, together with us!” Dát was nou niet haar bedoeling… De hoogoplopende discussie gaat ons niet in de kouwe kleren zitten. We vonden het al niet de fijnste house sit ooit – en dat is echt een eufemisme – maar nu kan het ons niet snel genoeg gaan. De sfeer in huis is totaal veranderd, we zijn gestrest en kwaad en Belle voelt het…

Van Claar weten we dat een hond in het geval van adoptie gevaccineerd en gechipt moet zijn en voorzien van een paspoort. We besluiten in ieder geval naar de dierenarts te gaan. We denken, hopen, dat we onderweg een geschikte camperaar tegenkomen die hem graag wil adopteren. Nikos de dierenarts kijkt zorgelijk: deze hond heeft “severe Leishmania” en is heel ziek. Leishmania is een parasiet die huid, nieren, lever en milt en meer aantast en die wordt overgebracht door een zandvlieg die wijdverbreid voorkomt in Mediterrane kuststreken. “Doet u toch maar de hele riedel en ook de testen op Leishmania en tekenziekte.” “Nee, orgaanfunctietesten nog maar niet, dat kan altijd nog.” Hij schat hem op 2 à 3 jaar. Zijn naam? Oeps, daar hebben we het verder niet meer over gehad… Skinny dus. “Thank you for saving this dog” zegt Nikos als ik met Skinny de deur uitloop.

Kathy blijkt vrijdagavond al te landen, dus werk aan de winkel. We kopen nieuw voer en handige hondenzaken. Ik richt onze Big Nugget weer in en organiseer het nu zo, dat alle voedsel achter gesloten deuren staat. Fer boent het huis en we zetten alles weer netjes op zijn plek. Het glimt helemaal, voor het eerst. Veronica belt elke dag. Van onze verontschuldigingen omdat we haar hierbij betrokken hebben wil ze niets weten. ”No, no, nóoooo, I would do it again and again!”

We laten Belle uit en we vertrekken, op ‘non speaking terms’ en eerder dan gepland, 2 uur voor het ingaan van de avondklok. Het voelt als een bevrijding, weg van dat donkere kille huis waar de somberheid als een waas overheen hangt. Hoe zal het gaan met Skinny in de camper? Kunnen wij nog wel normaal eten? Als ie maar niet alles afbreekt… Zou ie zindelijk zijn? We beginnen aan een nieuw avontuur!

6 reacties op “Kalyvia Thourikou

  1. Hai Tien,

    Wat een boeiend verhaal weer!
    En ik vrees dat er veel meer Skinny’s leven in Griekenland (:-(
    en is Skinny nou Matroos?
    Een kennis van mij zit bij een organisatie in Spanje die zich over zwerfhonden ontfermt dus ook daar…
    Lieve groetjes Ieneke

Laat een antwoord achter aan Veronique Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.