We hebben het aangekondigd. De chronologie laten we voor wat het is. Als je dit leest, neem plaats in de tijdmachine en druk op de knop augustus 2014…..

Nog eufoor van de borrel en van alle lieve, leuke en lekkere attenties (bedankt allemaal!) en met maar een heel klein beetje nadorst stappen we naar de gate. Een lange rij wachtenden. Surinamegangers worden van kop tot teen gecheckt. We schuiven aan en na een uur of 2 vleien we ons in een vliegtuigstoel. En dan, na 9 uur vliegen, met champagne (ik ben immers jarig, zelfs 5 uur langer!), zijn we er. We trekken een truitje uit, snuiven de vochtige hitte op, en schuiven de wachtrij in voor de douane. We delen een taxi met een Nederlandse co-assistent en de rit is betoverend. Yayo staat in de tuinpoort en trekt nog een onkruidje weg als de taxi stopt. De ontvangst door onze vrienden is opnieuw allerhartelijkst en het ziet er allemaal nog mooier uit dan op de foto’s. Het voelt als thuiskomen!

De eerste nacht weer wennen aan de warmte in de wind van de ventilator, en met de klamboe losjes over het bed zijn we onbedoeld een feestmaal voor de muggen. Na een turbulente nacht zit ons lijf onder de muggenbulten en het muskietennet vol met bloederige lijken. Een duik in het zwembad en zand erover wat ons betreft. Niet genoeg zand,  zo blijkt later.

We pikken de draad langzaamaan weer op. Het hotel moet nog opgezet worden; een hele klus. Borden, bestek, potten, pannen, het moet er allemaal nog komen. Handdoeken, lakens. De keuken is nog geen keuken en de parking geen parking. De elektriciteit is nog niet rond en het zwembadwater is groen. Personeel moet geworven worden en hoewel we weten dat dat een koppijndossier wordt, hebben we geen idee hoe dat voelt. Enfin, eerst maar in het vertrouwde Un Pied à Terre aan de gang.

Dat voelt als vanouds, alleen Atèn is er niet, en die missen we toch wel. Niet het gekrijs als het weer niet naar haar zin was en ze niet van ons bord mocht eten. Wel haar mooie dansjes, haar gekir en geflikflooi met Fer (je zou er jaloers van worden…) en het na papegaaien van mijn lach. Haar eigenwijze en stoere optreden. Hoe ze uiteindelijk het hele huis verkende en inpalmde en zelf de kooi opzocht voor haar middagdutje. Baasje Chin heeft haar weer meegenomen naar Coronie en haar weer op een dieet van havermoutpap en Fernandes cherry* gezet. Ze moet vast ook weer mee de brommer op. We missen haar…

*zoete, rode priklimonade, die naar kersen zou moeten smaken maar meer aan kauwgum doet denken