Ik wilde deze keer, rond Pasen, eigenlijk blogosoferen over geloof, hoe we daar aankomen en vandaag de dag mee omgaan. Geïnspireerd door de recente politieke ontwikkelingen in ons rechtschapen landje wijk ik nu af naar vertrouwen, geloof, hoop en liefde.

Haastige spoed…

We hebben een leider van een politieke partij, en die is toevallig ook de (demissionair, maar Corona-missionair) premier. We noemen hem Mark. Die man wil zo snel mogelijk weer volledig missionair aan de slag. Al dan niet direct zendt hij die boodschap uit. En daar komt ie: als leider krijg je altijd wat je vraagt, zeker als je in het centrum van de macht zit. Dus, de verkenners gaan snel aan het werk; verkennen en alvast een beetje formeren waar mogelijk. De toegewezen ambtenaren gaan ook voortvarend aan de slag.

Teamwerk

Als toekomstige baas van een complex team maakt Mark zich ook druk over hoe het straks intern bij één van de andere partijen zal gaan. Als die club instabiel blijft (of wordt),  is regeren natuurlijk lastiger. Dat leidt alleen maar af. Wat het extra complex maakt, is één van de vermeende oorzaken van die instabiliteit. Een partij-prominent van die club (Pieter) functioneert al jaren als een kritisch en onafhankelijk kamerlid, ook binnen zijn eigen partij. En Pieter heeft maar nipt het partijleiderschap aan zijn neus voorbij zien gaan.  En nu wordt die Pieter, in de ogen van Mark  een ongeleid projectiel, misschien ook nog eens de nieuwe fractievoorzitter? Als toekomstig premier wil je geen herrie in de  kamer… Lijkt mij dus een logisch onderwerp van gesprek met de leider van die andere partij, Wopke. En niet in het bijzijn van ambtenaren. Vertrouwelijk, dus.

Luis in de pels

Overigens gaat hier wel een denkfoutje aan vooraf. Kritisch en onafhankelijk wil niet zeggen dat je overal tegen bent. Dat is niet de essentie van een luis in de pels. Wat ik er zo van meegekregen heb, is dat Pieter vooral bezig is geweest met thema’s, die met de (controle op de) uitvoering van wetten te maken hebben, en niet zozeer tegen wat er in het regeerakkoord is opgenomen. Ofwel, hij doet dus kritisch positief zijn werk, en hij heeft zo zijn ideeën over hoe het anders en beter kan. Hou ik van.

Minister of Change

Nu vermoed ik zo maar dat Mark in dat gesprekje met Wopke niet het vertrouwen heeft gekregen dat Wopke dat potentiële instabiliteitsprobleem kan (of wil) oplossen. En Mark heeft gedacht: “Maar ik kan dat wel. Laten we hem minister maken”. En ik denk dan gelijk: maar dan wel Minister van Verandering. Want zelf een verander-agenda managen, terwijl je ook nog gewoon het land moet regeren is een recept voor mislukking.  Met iemand specifiek verantwoordelijk voor die agenda, kan het wel. Blijft lastig, maar is te doen.

Zwarte piste

Mark heeft dus gekozen voor de zwarte piste: het snelst naar de finish, en daar kleven risico’s aan… Maar met 10 jaar ervaring als premier, een algemeen (h)erkend geheugenprobleem, en een bestuursstijl om vooral publiek resultaat te boeken en niet teveel tijd te verspillen aan gedoe -en zeker niet aan documenteren-, denkt Mark dat eventjes te doen.  Wat kan er tenslotte mis gaan?

Nou, dat hebben we gezien. Allemaal de schuld van Corona. Nou ja, en van een foto-ongelukje, en van haast hebben, en van een onderschatting van dat ongelukje, en van weer die geheugenproblemen. En de oppositie en de media die er enorm spel van maken. Kun je ook weer van alles van vinden….

Maar geloven dat je er met een “andere herinnering aan wat er is besproken” mee wegkomt, is niet handig. Overigens ook “mooi” om te zien, is dat zo’n geheugenprobleem ook collectief kan optreden. De verkenners herinneren zich ook niet meer wat ze zelf hebben opgeschreven. Alles bij elkaar een enorme uitglijder.

Herstelwerk

Mark is in de media en de 2^e kamer gefileerd. Het vertrouwen in hem is met 7-mijls laarzen weggerend, zo roepen ze allemaal. Maar Mark wil werken aan het herstel van dat vertrouwen. Hij heeft het begrepen. En hij is strijdbaar ….

Hier dan maar een bekende les voor Mark: gewoon de verandering laten zien in je gedrag en handelen, ga vooral te voet en verder niet te nadrukkelijk benoemen. Uiteindelijk kom je er dan misschien wel weer.

Maar daar moet je dan nog wel van je collega’s de kans voor krijgen. Want het echte probleem is dat je het ook eerst moet kunnen laten zien. Zelf zeggen dat je nu nooit meer zal jokken, of dingen zal vergeten, of dat je het overheidsdenken daadwerkelijk wil veranderen, helpt, maar alleen als de collega’s het willen geloven.

Geloof, hoop en liefde

En zo kom ik toch weer bij het woord ‘geloof’. Geloven Sigrid, Wopke en eventuele anderen nog dat een samenwerking met Mark succesvol voor hen kan uitpakken? En hopen zij het risico dat Mark nu vormt onder controle te kunnen houden?

Ik stel me het Indisch etentje al voor. Ingrid, Mark, Wopke en Gert-Jan in een van vrienden geleend appartementje gezamenlijk aan de bezorgmaaltijd. Mark betaalt natuurlijk. Met alle telefoons in een bakje, zodat er niet per ongeluk op een opname-knopje gedrukt kan worden. Deze keer moet het ècht vertrouwelijk blijven. En dat Mark dan uiteindelijk deemoedig aanbiedt terug te stappen als premier, als dat de anderen helpt om door te gaan met de VVD. En er terloops bij opmerkt dat hij het geen probleem vindt om dan vanuit de 2^e kamer de VVD-fractie aan te voeren en de VVD-agenda te bewaken. Zoals Pieter dat ook al jaren doet bij het CDA.  En dat die anderen dan, overweldigd door deze offerbereidheid, zeggen dat ze hem dan toch wel weer als premier zien zitten. Dat ze geloven dat ie wil veranderen. Dat ze weer hoop hebben op een gezamenlijk avontuur. En dat ze met alle liefde weer met hem verder gaan…..

Nog even bedenken hoe ze dat gaan communiceren.

2e Paasdag, 2021