Griekenland is een land van zwerfhonden. Je vindt ze overal en ze zijn, op een uitzondering na, nooit alleen. Sommige exemplaren hebben nog de halsband van hun ‘vorige’ leven om; opeenvolgende crises hebben veel Grieken straatarm gemaakt… We komen niet vaak een magere hond tegen, eerder aan de dikke kant en af en toe zelfs obees. We zien Grieken die de honden van alles voeren; er zijn er die hondenbrokken geven. Ze worden ook gevoerd door camperaars  en veel van die camperaars hebben hier ook hun huisvriend(in) gevonden. In Elaia zijn de zwerfhonden onderwerp in de appgroep: oproep voor adoptie van pups (en kittens), een initiatief voor crowdfunding van Lidl-voer voor de lokale hondenopvang, en er ontstaat zelfs een hele discussie over de kwaliteit die het voer al dan niet zou moeten hebben. ‘Onze’ Britse buren in Milina hebben 6 pups verzorgd van een zwerfteef die voor de 2^de keer in een jaar geworpen had. Pogingen de teef te lokken om vervolgens te castreren waren vergeefs. De puppy’s hebben een thuis gevonden in Griekenland en in het buitenland. Allemaal geregeld door Paws Pilion, een organisatie die zich het lot van zwerfdieren aantrekt. Bewonderingswaardig, want er gaat heel veel werk in zitten. Ook Animal Rescue draagt een steentje bij door het castreren van zwervers (m/v), om ze vervolgens weer op straat te zetten want de opvangcentra zijn overvol. Zelfs in Coronatijd waarin Grieken, naast sportkledij, massaal een hond nemen om eruit te mogen.

In de omgeving van Milina hebben wij onze eerste ‘moeilijke’ ervaring. Op viewpoint Treis Ellies, bij een oude steengroeve en een visboerderij, horen we ’s nachts een geit rond de camper scharrelen. De geit blijkt ’s ochtends een magere hond met een bel aan en een nummerplaatje op zijn halsband. We geven hem brood, worst en water. Hij stapt nieuwsgierig ons campertje in en na gedegen onderzoek gaat ie in het gangpad liggen. Hij rilt een beetje. We leggen een badhanddoek over hem heen en noemen hem Pluto. We moeten zijn baas vinden, dit is duidelijk geen zwerfhond. We roepen de hulp van Claar in en houden voorbijrijdende automobilisten aan. Na twee uur hebben we bingo: 2 jongens hebben het telefoonnummer van de eigenaar die wanhopig op zoek was naar… Hij is er binnen 10 minuten. Hij is zichtbaar opgelucht en hij moet erg lachen als ie Pluto zo onder het dekentje ziet. Pluto lijkt niet zo blij… Hij blijkt een jachthond, en die worden bewust mager gehouden omdat ze dan feller zouden jagen… Hadden we dan toch niet…

En nu gaan dus we op pad met Skinny, van wie we niets meer weten dan dat ie vastgebonden was en uitgehongerd en een ernstige vorm van Leishmania heeft. ‘Je krijgt de hond die je nodig hebt’ is een gevleugelde uitspraak. Niets blijkt minder waar, althans voor een van ons.

De les begint meteen: hij durft de camper niet in… We gaan beiden achterin zitten en het duurt 4 minuten voor hij de sprong waagt. We hebben de achterbank bedekt met het jaren ’70 bloemetjestafelzeil van wijlen de moeder van Fer. Ik blijf bij Skinny terwijl Fer rijdt. Hij wil niet op de bank, blijft nerveus staan, hijgt. Elke hobbel, bocht en stop is angstaanjagend, staart onder de buik. Mijn stem en mijn aaien kunnen hem niet kalmeren. De eerste paar ritten die we maken blijft hij staan, maar het lange stuk naar de Peloponnesos gaat ie liggen op de vloer, om bij elke bocht op te staan en anders te gaan liggen. Ik probeer hem te kalmeren door hem bij mij op de bank te nemen, maar ook dat is geen succes. Zenuwachtig loopt ie over mij heen, plant zijn knokige kont op mijn schoot, draait weer weg. Hij kwijlt enorm… Fer rijdt het gebergte van Argolis in, haarspeldbochten. Hij gaat onder tafel staan en braakt. Zijn hele maaginhoud ligt op de mat; alle brokken die hij zonder kauwen heeft opgeschrokt, de vorm van de snoepjes die hij bij de apotheek kreeg nog duidelijk herkenbaar. Meteen daarna eet ie alles weer op. Hij blijft nu op de vloer liggen en staan en zitten en weer liggen. We hebben medelijden en Fer rijdt langzaam en rustig. Na een week proberen we hem alleen achter in de bus te laten. Dat gaat verbazingwekkend goed. Hij blijft nerveus, kwijlt tafel en zijraampje onder en gaat weer onder de tafel liggen als ie misselijk wordt.

Het goede nieuws is dat ie zindelijk is, althans in de bus. Nu is er ook helemaal geen plek waar ie zijn poot op kan lichten maar toch. We houden niet van campings en staan 98% in het wild. Soms hoor je een vreemd geluid en dan lig je toch niet echt rustig meer. Sinds hij bij ons is, slapen we nooit meer in een waakslaap. Gaat helemaal vanzelf maar we worden gelukkig wel wakker als hij gaat piepen dat ie nodig moet. Fer ligt vlak naast hem, tussen ons in, en is dus de aangewezen persoon om eruit te gaan hahaha.

Onze campergewoonten veranderen acuut nu we een gast onder de tafel hebben. ’s Ochtends draait ie mee in ons ritme. Fer laat hem uit en daarna gaat ie weer mee de bus in. Terwijl ik langzaam wakker wordt met koffie en koek op bed, ligt ie heel rustig op zijn kussen. Het is nadat we het bed weer ombouwen tot zit- en eethoek dat hij actief wordt. De hele dag staat verder in het teken van onze Skinny. Wandelen, contact maken, dingetjes aanleren, wandelen, luid geblaf naar voorbijgangers proberen te sussen, spelen, wandelen, voeren, spelen, aaien, wandelen, socialiseren, wandelen, trainen, wandelen… Als we eenmaal in bed liggen is het stil. Gelukkig, want tegen die tijd zijn wij gevloerd. Als ie na een dag of 35 stukken opgeknapt is, moet er toch nog even gespeeld worden met Fer als die in bed ligt. Gezellig happen waar ie maar kan hahaha, maar als het licht eenmaal uit is, is de rust weergekeerd.

Skinny trekt enorm bij het uitlaten. We staan stil als de hondenriem strak staat en gaan pas weer verder als de lijn hangt. Hij blijkt een snelle leerling. Zou ie dan toch opgevoed zijn? We zeggen consequent het woord ‘kant’ terwijl we hem met de riem naar de kant trekken, en na een paar dagen doet ie het al als we ‘kant’ zeggen. Met ‘zit’ gaat het sneller, ‘pootje’ kostte een dag of 2, ‘lig’ of ‘af’ duurde wat langer. ‘Nee’ blijft moeilijk totdat ons verteld wordt dat nee op het Griekse ναι lijkt en ‘naí’ betekent ‘ja’ hahaha. ‘Kom (hier)’  doet ie als ie er zin in heeft en we zien al aan zijn koppie wanneer niet. ‘Go on’ doet ie meteen en altijd. Hij blijkt een jager en een drijver… Hij wil luid blaffend achter vanallesennogwat aan: kippen, schapen en geiten, vrachtwagens, campers, bussen, auto’s, motors, scooters, fietsers, steps, joggers, katten die weglopen… Dit wordt ècht nog een dingetje… De interactie met andere honden is simpel: hij blaft en piept en trekt als ie aangelijnd is, en als ie dan gewoon eventjes mag ruiken, is er niets aan het handje. Als de andere partij begint te grommen gaat ie blaffen, nekharen recht overeind, maar hij taait wel af.  Maar sommige baasjes zijn bang, nemen een grote omweg of erger, hun hondje in hun armen, en dan kost het ons grote moeite om hem weer tot rust te manen.

Hij is erg gefocust op voer, slokt alles zonder slikken in no time naar binnen. Bovendien is ie gek op poep- en piespapiertjes die hier wijd en breid óveral in de bermen en de bosjes groeien. Hapslik weg zijn ze. We geven hem grote kauwbotten en na 45 minuten vind je daar niets meer van terug. Na 5 dagen Big Nugget kauwt ie voor het eerst op een snoepje. Hoeraaaaa! Niet lang daarna begint ie ook zijn voer te kauwen en zijn botten te begraven als een snoeppotje voor een later moment. Hij gaat vooruit! Als we weer verder trekken proberen we het bot te vinden (ze kosten 1,30 euro per stuk in Griekenland, in Italië zelfs 3 euro) maar dat lukt niet vaak. Eén keer rijden we terug naar dezelfde plek en hij graaft in no time zijn bot op!! Langzaamaan bouwen we 6xdaags klein af tot 3xdaags groter. Op een gegeven moment laat ie voer staan en Zwitserse buuf Cat vertelt ons dat er een kavader in de buurt ligt. Meneer gaat uit eten… Een kadaver van een geit of schaap of vogel of vis in de bosjes of op het strand is natuurlijk onweerstaanbaar. Héeeeeerlijk! Afpakken lukt niet, hij ziet het als een spelletje en als ie doorkrijgt dat dat niet zo is, dan gaat ie grommen, heel laag grommen… Als ie zo’n lekker stuk lijk heeft opgesmikkeld, piept ie later bij het kakken en kleurt zijn ontlasting wit. Poepen doet pijn en bij nader inzien blijkt dat stukjes bot of een graatje dwars gezeten hebben.

We zijn een week op pad als Fer een fotootje van Skinny naar onze vrienden Marian en Raymond stuurt. “Wat liefff !! Wij willen wel oppassen als jullie gaan varen.” Oh leuk, maar we zoeken eigenlijk een adoptiegezin… “Ja, dat willen wij zijn!” Mijn eerste reactie is NEEEEEEEEE!!! “Maar Tien, dit is fantástisch!” roept Fer. Dat moet ik beamen, hij heeft de hoofdprijs gewonnen!! Maar eerst nog even wat meer info doorgeven… Leishmania niet erg… kunnen we allemaal händelen… Onverwacht snel en nog 3,5 maand met ons mee in de camper. Gezellig!! Omdat Skinny nog niet luistert naar Skinny en ook niet naar Sunny vragen we of zij een leuke naam weten. Het wordt Eros en verdomd, hij hoort Eros en hij kijkt meteen op. Het is de eerste en de enige keer dat Eros reageert op Eros en wij gaan hem ongemerkt steeds vaker Adonis noemen. Hij ís ook erg mooi om te zien nu ie niet meer graatmager is, en belangrijker, hij reageert. Maar zijn ouders in spe vinden ‘Adonis’ absoluut niet acceptabel. Ze willen voorkomen dat onze mooie kleindochter Nienke straks in het park allemaal jongens om zich heen krijgt die zich aangesproken voelen. Daar zit wel iets in hahaha. Captain of Matroosje moet het worden. We proberen het nog even met Captain, maar schakelen al snel over naar Matroos, de oooo-klank. So be it, we gaan verder op pad met Matroosje.

Matroosje is helemaal gek van Fer (ik ook trouwens, maar dat terzijde). Als Fer de camper uitstapt, wordt ie heel onrustig. Angstig volgt hij hem met zijn ogen en als Fer uit beeld is, gaat ie piepen en zoeken. De eerste keer dat Fer (alleen) naar de supermarkt gaat, is het blèren en janken, een scherp bang blaffen. Hij trekt de aandacht van de hele parking en ik kan niet anders dan mijn schouders ophalen en schaapachtig lachen en de nieuwsgierige en ernstige gezichten ontspannen en glimlachen. Negeren Tien, negeren. Er zijn ook momenten dat ik voor ga zitten en mijn oortjes indoe. Dat helpt. Negeren… negeren. Het duurt een hele tijd voor ons Griekse vriendje het vertrouwen heeft dat Fer gewoon terugkomt, maar na 8 weken kunnen we gezellig weer met z’n tweeën de supermarkt in, een uitje in tijden van lockdown.

Langzaamaan krijgt Matroosje ruimte in zijn koppie, ruimte om te spelen. Na het kruisritueel gaat ie los, met de honden van camperaars en met zwervers. We genieten! Het is zo leuk om te zien hoe die ligt te rollebollen met zijn nieuwe vriendin of vriend. Niet alle honden vindt ie leuk en die negeert ie dan volkomen, alsof ze niet bestaan. Op het strand van Lampagianna in Argolis, aaien we de honden van onze Zwitserse buurvrouw Nikki. Oei, hij valt uit naar de honden waar ie eerder mee gespeeld heeft en voelt ineens een sterke behoefte ‘zijn’ territorium te verdedigen. Wat een machogedrag!! We proberen korte metten te maken met z’n jaloezie door consequent ook andere honden te aaien. Na een dag of drie heeft ie begrepen dat aaihonden geen plaatsvervangers zijn en is ie weer maatjes met de buurhonden.

De speeltjes die we voor hem gekocht hebben bekijkt ie niet, maar kauwen op snoertjes en opladers, matten, slippers, sandalen, sokken en schoenen, goh, wat is dat leuk! Het spel begint als we onze wandelschoenen aantrekken. Nog nooit zo lang over gedaan hahaha. Ook onze handen, armen, benen en billen moeten het ontgelden. Hij sprint en springt tegen ons op, happend. Ik draai mijn rug naar hem toe. Negeren Tien, negeren… Negeren is nóg moeilijker als ie in mijn billen bijt… Nee, hij is geen 2,5 jaar oud zoals in zijn paspoort vermeld staat. Dit is niet een onopgevoede hond, dit is een puppy… Kostas de tuinman zat er veel dichter bij met zijn schatting van 9 maanden! Fer gedraagt zich als de alfa in onze kleine roedel; hij gromt en geeft hem van tijd tot tijd een knauw. Het helpt, en soms ook niet. Hij steelt de harten van andere camperaars, vooral het jongere soort. Ze zijn gek op hem en hij laat het zich allemaal welgevallen.  Alles is nieuw voor Matroosje. De zee… oh eng… blaffen… heel behoedzaam dichterbij… de branding!! snel terug en weer blaffen. Een boei op het droge, een gekleurde bloembak, een standbeeld, een boot, een steiger, visjes in het water, wildroosters… álles is nieuw en heeeeeel eng. De oude gekleurde badhanddoek van schoonzus Ada en het ruwe scheepstouw dat we vinden vind ie echt tof en heel af en toe speelt ie er zelfs alleen mee. Rust, heerlijk die rust eventjes. We lachen heel vaak om zijn capriolen, maar er zijn zeker ook momenten en periodes dat we hem achter het behang willen plakken en per exprespost linea recta naar Gouda willen sturen.

Dierenarts Nikos stuurt ons per email de uitslag van de Leishmania- en tekentest door en we gaan met de uitslag naar een dierenarts in Kranídi. Hij blijkt een heel lichte vorm van Leishmania te hebben. Opluchting!!! Hij krijgt een nieuw medicijn, een emulsie die hij 30 dagen lang moet innemen. Over 4 maanden weer een test. Omdat zijn ontlasting er nog steeds uitziet als een okergele flats schrijft de dierenarts speciaal voer voor zijn darmen voor, dat we een week lang moeten geven. Dat zou al na een paar dagen moeten helpen. En dat doet het. Toch blijft het met enige regelmaat kwakkelen, mede omdat ie graag uit eten gaat. Het duurt 2,5 maand voor het fijne vaste keutels worden die je makkelijk in zijn geheel kan oppakken in een zakje zonder een bruin remspoor achter te laten.

Nu wil het nog wel eens een ouderwetse vlaai worden als ie weer eens uit eten is gegaan of als ie in de stress zit, maar over het algemeen is zijn kak oké! Als we hem in Kalamata laten castreren komt de Leishmania weer ter sprake. Een extra nierfunctietest is noodzakelijk voor de anesthesie en zijn nieren zijn gelukkig niet aangetast. En oh wat is ie zielig na de castratie! Piepend komt ie naar buiten gestrompeld, nog helemaal duizelig en dronken van de narcose. We verwennen hem met lekkere hapjes uit de dierenwinkel. Nee, niet de Michelinsterren van buiten de deur, maar toch smakelijk genoeg om zich getroost te voelen.