Het wordt al donker als we in Elea inrijden en het bordje richting beach volgen. Martijn, die we vorig jaar tijdens de evacuatie uit Marokko hebben leren kennen op de GNV-ferry van Tanger naar Genua, heeft ons een locatie doorgestuurd. Google maps stuurt ons halverwege van de weg af, een dirt road op, richting bos. Naar links, rechtdoor, naar rechts… Het is nu heel onduidelijk en gelukkig staan er 2 schaapsherders die ons de weg wijzen. Via een smal en bochtig bospad rijden we een open veld op en gaan bij de eerste plek die ons geschikt lijkt staan en zien de zon nog net ondergaan. We zetten ons kamp op en proosten op Griekenland. We beginnen met stilstaan in een prachtige strook natura-2000-gebied ten noorden van Kyparisia aan de westkust van de Peloponnesos, met strand en duinen.

De volgende ochtend getoeter naast onze Big Nugget… de bakker hahahahaha. Fer koopt fetabroodjes met spinazie en onze ochtend kan niet beter beginnen! Martijn heeft ons ook het adres van de ‘Elia-app-groep’ toegestuurd. Ik meld me gelijk aan en begin met lezen. Er staan heel handige tips in over waar je water kan tappen en waar je je chemotoilet legen kan. We wandelen over het strand op zoek naar de tank- en loosplek. We denken dat we hem gevonden hebben, maar heel zeker zijn we niet. We lopen terug via een breed bospad terug en zien een heel kamp met camperbusjes en verbouwde vrachtwagens in alle maten en kleuren, 4×4 overlanders, moderne campers en de aandoenlijke varianten uit de vorige eeuw. We zien waterpunten met wasbekkens waar de overwinteraars hun afwas doen. Er staan groepjes dicht bij elkaar en die hebben het heel fijn zo te zien. Hangmatten, muziek, yoga, acrobatiek… Kinderen rennen en fietsen en voetballen en hun ouders staan gezellig te kleppen. Borden met ’food delivery’ zijn tegen bomen gespijkerd. Er staat een kraampje met allerlei biologische producten die worden verkocht door Griek Christos die dagelijks rond 15:43 uur komt. Het is net een grote camping. Uhm.. afstand?? mondkapje??

Wij staan wat verder weg van de ‘dorpskern’ (dankjewel Google Maps!!) en we ‘delen’ onze duinen met zo’n 5 andere camperaars. Verder zuidwaarts staan er weer wat meer, maar zo druk als in het noorden is het bij lange na niet. Wij zijn blij met ons plekje tegen de bosrand, genieten van het vrije uitzicht en de korte wandeling naar zee. Onze ‘buren’ kijken meewarig en met rillende verbazing toe als we gaan zwemmen. We houden heel veel afstand de eerste dagen; we zijn immers in quarantaine. Maar het verlossende mailtje komt maar niet. Als onze Spaanse buuf Sonia zegt dat geen mail goed nieuws is, gooien we alle remmen los en gaan we socialiseren. Er komen 2 ‘nieuwe’ gasten aan. Een Duitser, die samen met zijn 2 grote honden in zijn 4×4 met trailer woont, en een Frans gezin dat al anderhalf jaar op pad is met een oude ‘Mann’ die het meest lijkt op een verbouwde vuilniswagen. De dagen korten en het wordt al vroeg donker en koud. Elke zonsondergang pikken we mee. Gezellige kampvuurtjes in ons buurtje houden ons warm en het is leuk om zomaar wat te bomen en naar de verhalen van onze buren te luisteren. Andere avonden verbouwen we onze camper in een bioscoop en kijken naar Lewis.

In de groepsapp wordt ook geschreven over politie die dagelijks surveilleert en met drones controleert. Campinggedrag is verboden, dus tafel en stoelen binnenshuis houden. Ook de afstand tussen de campers is een belangrijk punt van aandacht in deze Coronatijden. Er is een avondklok en kampvuur is uit den boze. Dit prachtig stukje natuur is in de sociale media aangeprezen als de perfecte lockdown-verblijfplek omdat er waterpunten zijn, de Lidl op slechts 10km afstand, en het winterweer hier over het algemeen milder is dan elders in Griekenland. Na de officiële aankondiging van de lockdown kwamen de camperaars uit alle hoeken van het Griekse vasteland aanzetten. Toen wij hier aankwamen, stonden er al 2 weken 176 campers. Ter vergelijking: in het precoroniale tijdperk stonden er hier gemiddeld 22 stuks te overwinteren…

Op een gegeven moment wordt er een jonge camperaar uit ‘zuid’ aangehouden; hij moet mee naar het politiebureau. Vingerafdrukken, foto, de hele rataplan. Onrust in ons dorp. De dag erop nemen ze weer iemand mee en de dagen daarop weer… Een Oostenrijkse die al 28 jaar in Elia woont heeft een gesprek met de hoofdagent. In de app wordt haar gesprek samengevat: ‘Ze willen ons weg hebben; we kunnen niet blijven; 99 % kans dat we elders niet aangehouden worden door de politie.’ Er zijn al wat campers vertrokken, en die appen dat ze geen controle hebben gehad. Toch blijft de meerderheid in Elya. Waterpunten worden afgesloten… en weer aangesloten. Er ontstaat een tweespalt in het dorp: degenen die gezellig rond kampvuurtjes zitten en de anderen die afkeurend binnen blijven, klagend over de potentiële represailles voor iedereen. Wijzelf hebben slechts een keer een politiewagen in ons buurtje gezien. Ze reden vlak naast ons busje en sloegen verderop linksaf richting doorgaand bospad. Onze buren die met hun kindertjes buiten op hun stoel aan tafel zaten te eten, werden genegeerd…