De zuidwestkust

Net voor Agrigento vangen we een glimp op van de Valle dei Templi, de tempels van de oude stad Akragas uit 500 VC. Ze vormen een bijzonder gave herinnering aan de Griekse geschiedenis van Sicilia en zijn Unesco Werelderfgoed. Op de lege parking voor de gesloten ingang staan verbodsborden voor campers… we twijfelen of… maar een van de bewakers verwijst ons naar de camping in Agrigento. Onderweg zien we de Tempio della Concordia als een bewaker van de vallei boven de doorgaande weg uit torenen. Indrukwekkend!!!

We nemen een kijkje bij de Turkse Trappen, een bijzondere formatie van mergel. De naam Scala dei Turchi komt van de volksoverlevering dat Saraceense piraten deze klippen beklommen nadat ze hun schepen in inhammen hadden verborgen. Onze gids belooft een adembenemend uitzicht op witte, gladde mergelrotsen oprijzend uit een azuurblauwe zee. Maar het is een grijze dag, er waait een felle wind, en de bijzondere mergeltrap in combinatie met het zanderige zoute water leveren een somber plaatje op. We volgen de Capo Bianco langs Eraclea Minoa, de ruïnes van een Griekse stad uit 6 VC, en installeren ons tussen de mergelduinen op de hoge kliffen. Een prachtige plek, geliefd bij de Sicilianen. Jongeren komen hier samen en, terwijl de muziek uit de luidsprekers van hun auto’s schalt, drinken ze samen een biertje. Ze nemen hun afval mee; dat is best bijzonder in Sicilië. Matroosje doet het goed hier, in de witte heuvels met Mediterrane begroeiing. Tijdens een van onze wandelingen komen we langs een omheining waar een puppy bij het open hek staat, het gezicht vol teken. Achter haar in de wei staan 3 speenlammetjes onder een afdak. Iets verderop ligt er een dode teef op het pad. Ze is nog gaaf, slechts vliegen op haar vuile, doffe vacht. Het liefst zou ik de pup meenemen… Ik doe het niet en slaap een slechte nacht… De dag erop is de wind is gaan liggen en regent het pijpenstelen. In onze Big Nugget is het in een mum van tijd een zooitje; óveral liggen harde kluiten mergelmodder.

De behoefte aan een lekker warm badje drijft ons naar Scacia. De thermale bronnen zouden zich in de grotten van Monte Cronia bevinden. Maar Google Maps geeft niet thuis en in Sciacca, stad van de keramiek, vinden we nergens een aanwijzing. Het is mottig weer. We slikken onze teleurstelling weg met koffie, verwennen onszelf met een lekkere Arancino gevuld met mozzarella en prosciutto, en rijden naar het strand. We wandelen langs het lange brede zandstrand en de zwarte rotspartijen, ergeren ons aan de hopen vuile troep. Matroosje schrokt een grote, dode vis op en wanneer hij moet plassen, houdt ie wel heel lang met zijn poot omhoog… Er is niets wat ons hier bindt…

Het zonnetje schijnt en het is 22,5 °C. We passeren het rustgevende landbouwgebied van zuidwest Sicilië en arriveren bij het lieflijke, rommelige haventje van Castelvetrano. Een van de vissers spreekt ons aan: hij heeft een hond die precies op onze Griekse held lijkt. Hoe toevallig! De hond van de visser is even groot en 9 maanden oud… een mix van herdershond en rottweiler…

We maken ons op voor een wandeling door Castelvetrano. Castelvetrano is begin 12 NC gesticht en leengoed van la famiglia Tagliavia-Aragona. De familie verfraaide de stad met kunstwerken en ontwikkelde haar tot een centrum van wijnproductie en van olijfolie, de ‘Menfi DOC’ en de ‘Nocellara del Belice’, een van de beste olijfoliën van Italië. De stad heeft nóg een troef: pane nero di Castelvetrano. Het centrum telt vele pleinen, maar ook 3 opeenvolgende piazze, alle drie voorzien van terrasjes, waar zowel Castelvetranen als toeristen genieten van de specialiteiten van de stad. We lopen door verlaten straten en pleinen op weg naar de terrasjes. Verder dan de Piazza Regina Margherita komen we niet; onze kostganger ziet een hond… Pfff… Dus maar inkopen doen… Aan de rand van Castelvetrano liggen grote winkels en Fer heeft dringend nieuwe schoenen en een nieuwe spijkerbroek nodig. De eerste missie slaagt: een perfect paar blauwe sneakers, voor casual en nette aangelegenheden. De tweede missie wordt hem niet: de verkoper barst in lachen uit als ie Fer ziet in een broek met de maximale Siciliaanse lengtemaat, 32.

Fer vindt een nachtplek op 15 minuten rijden. Het is een plek met cementplaten, direct aan het zandstrand. Ideaal, kunnen we eens goed schoonmaken. Ook gelijk op en rondom ons erf. Siciliaanse stranden blinken niet uit in netheid. Overal ligt zooi: sigarettenpeuken, blikjes, touwtjes, glasscherven, mondkapjes, ‘gebruikte’ doekjes, petflessen, gekleurd plastic, tampons… Ik trek wegwerphandschoenen aan en gewapend met een vuilniszak ga ik aan de slag. Het zonnetje schijnt en er staat een koude wind. Matroosje maakt vrienden met de zwervers Bruno en Scooby Doo. Het is zondag en het strand stroomt vol. Tot lunchtijd. Rond een uur of 16 komen de Siciliani en masse weer terug om te genieten van zon, zee en zand. Grote famiglia’s en amici’s staan dicht op mekaar, het mondkapje op of onder de kin. Hoezo 1 meter afstand… De kinderen spelen met zand, vliegers en ballen. Vissers wachten geduldig tot ze beet hebben. De ijscoman draait swingmuziek op standje knoerhard. We slalommen tussen de mensen over het strand en Matroosje gedraagt zich wonderwel deze zalige zondag. ’s Maandags waait het enorm, windkracht 6 met uitschieters naar 8, maar het blijft gelukkig droog. We annuleren onze strandwandeling; het voordeel van een peeling weegt niet op tegen het zandstralen van onze brillen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.