Vrijdag richting Vientiane en ook vandaag is het zicht weer niet helder. Elk jaar verbranden de boeren hun velden om ze vruchtbaarder te maken en branden ze ook hele stukken bos af voor nieuwe akkers. Dit doen ze in maart en april, voor de regentijd die van juni tot oktober duurt. We merken het voor het eerst als we in Luang Prabang zijn. Tegen de middag wordt het heiig en als we kenners moeten geloven komt dat door de rook. Net als we denken dat dat lichtelijk overdreven is, zien we hele stukken helemaal zwart. Hier en daar moet het uit de klauwen gelopen zijn… het is echt een rookdeken die over het hele land hangt. Jammer van het uitzicht, en gezond is het ook niet. Het verklaart waarom op onze foto’s vergezichten op bergen er soms mystiek uitzien…

We worden door een tuktuk opgehaald en met een groepje van 7, een Fins koppeltje en 3 jongens uit Engeland, rijden we richting Hin Heup om zo ‘n 4 uur te kayakken op de Nam Lik. De kayaks hebben meer weg van een surfplank dan van een kano, met een deuk voor je zitvlak en 4 voetsteundeuken. We zitten samen, Fer en ik, en dat komt heel goed uit want al na 5 minuten begint mijn rug zeer te doen en ook mijn liezen vinden het niet fijn in die boot. Achteruit liggen met mijn benen gestrekt over de voetsteun verlicht iets, dus die houding zoek ik vaak op, en dan is al het peddelwerk voor Fer.

Het is prachtig gebied waardoor we varen, met steile rotsen en veel groen. Dan naderen we de eerste stroomversnelling. Helmen op, want het is een derdegraads. Ik merk dat ik lichtjes tril. We moeten heel goed opletten: eerst rechtdoor, dan iets naar links en daarna naar rechts, de boot recht vooruit houden en áltijd de peddel vasthouden. We gaan ervoor en er hangt een heel vervelend spinnetje voor mijn ogen te bungelen. Geen tijd tien, concentreren! Dat is echt moeilijk… nog ff ‘goed’ zitten en toch nog ff dat vervelende spinnetje… We liggen voor de versnelling, gaan erin, boot helt naar rechts in een kolkende witte waterstroom en ik ga als een blok mee (hoezo, soepel in de heupen). En dan liggen we erin, peddel vast, komen tegelijk boven, hoesten en happen naar lucht en worden weer naar onder meegezogen. De stroom sleurt ons allebei een andere kant op en de begeleiders zijn fantastisch! Met moeite bereik ik de kayak (gered door Tan) en lukt het me erop te klimmen. Dan samen stroomopwaarts richting Fer. Wat een kracht heeft die jongen! Fer heeft zijn eigen avontuur, inclusief een paar keer naar beneden gezogen worden in een maalstroom. Als Fer er uiteindelijk ook weer in/opzit, moeten we nog in het vaarwater zien te geraken maar dat gaat gelukkig goed. Ik merk dat ik helemaal tril als we op Tan aan het wachten zijn; hij moet via de rotsen eerst weer naar zijn kayak zien te komen, wat geen geringe opgave is.

Nat tot op het bot varen we tot de lunchplek en op de rotsen begint Chang met een barbecue terwijl de rest samen met Tan van een 10 meter hoge rots gaat springen. Althans, dat is de bedoeling. Wat mij betreft, geen haar op mijn hoofd en ook Fer hoeft gelukkig niet zonodig. De rest van het gezelschap wil eigenlijk wel, en om een beetje gevoel te krijgen beginnen ze bij 3 meter. De Fin maakt een salto achterstevoren! Dat belooft.

!

Hoog in de rotsen bij 10 meter haken er 2 af. De Fin aarzelt geen seconde en springt, en de 2 anderen staan 20 minuten te tutten; als de lunch klaar is springen ze dan toch. Bravo!

Het tweede deel van onze kayaktocht verloopt rustig, geen zware stroomversnellingen meer gelukkig. De tuktuk staat al klaar voor het laatste stuk naar de hoofdstad. In het eerste dorp waar we doorheen rijden is er feest. Op zowat elk erf tafeltjes en stoelen, een feestdis met eten en veel bier, knoerharde Laomuziek en dansende en drinkende vrouwen: het is internationale vrouwendag, een feestdag in Laos! De chauffeur neemt ons nog even mee een feestend erf op. We krijgen bier met ijsklontjes en proosten bij elke slok. De gastheer komt bij ons zitten, lacht en proost, de gastvrouw danst en drinkt of eigenlijk andersom, en de rest van het gezelschap keurt het jongensvlees. En terwijl we verder tukken naar Vientiane zien we meer feestende dorpen. Leuk! Om 17 uur zijn we in Vientiane, de hoofdstad. Toch een leuke trip, ondanks dat we bijna verzopen zijn.