Ons plan is wederom ambitieus. We willen met het vliegtuig naar Cartagena, en dan direct door naar Santiago de Tolu. Het gaat wel weer een hele dag reizen vragen: 30 minuten taxi naar El Dorado, de internationale luchthaven in Bogota, 1,5 uur vliegen naar Cartagena en dan een taxi van een dik half uur naar de busterminal voor nog een busreis van zo’n 2,47 uur.

We boeken de vlucht, en vrij snel daarna krijgen we -uiteraard in het Spaans- een email met de vraag of we flexibel in onze vertrektijd zijn. Zo ja, dan kunnen we ons aanmelden en als we dan daadwerkelijk gevraagd gaan worden om een latere vlucht te nemen, krijgen we een bonus van ieder COP 600K ! Omdat we wel tijd hebben en wat minder geld, melden we ons natuurlijk aan. We kunnen aangeven dat we dan de vlucht van 1300 willen. We lezen in de mail dat we ons van te voren moeten melden. Nou, dat waren we toch al van plan, dus dat gaat goedkomen. We gaan goedgemutst de nacht in.

Dag 2…. Op naar Tolu

Uiteraard zijn we weer veel te vroeg wakker, maar dat mag de pret niet drukken. We gaan juist naar Tolu om daar van strand en rust te genieten. Misschien gaan we nog een koraaleilandje bekijken, we gaan het wel zien..

We regelen een Uber en die levert ons om 10.40 af op het vliegveld. We zoeken de balies van Avianca en melden ons bij een dame die een wachtrij staat te bewaken. We leggen uit dat we vrijwillig meedoen aan het ‘vertrek wat later’-programma. Of we al ingechecked zijn? Nou nee, dat moest toch juist niet, we moesten ons eerst melden….. We worden de wachtrij ingewuifd. Van de 8 balies die voor deze rij bedoeld zijn, zijn er wel 2 bezet. Voor ons in de rij is een groepje van zo’n 12 militairen -of speciale politie-, uiteraard met rugzakken, en allemaal met een klein 6-hoekig koffertje. De rugzakken worden regelmatig losgelaten, maar dat koffertje houden ze vast. Dat zal dus wel het pistool zijn… Tergend langzaam komt die groep eindelijk aan de beurt. Dan begint een heel circus met groepslijsten, paspoorten en id’s checken, allemaal gecoördineerd door de bevallige assistente van de groepsleider.

Ondertussen komt er regelmatig een heel officeel uitziende vertegenwoordigster van Avianca naar de rij kijken. Ja, die is er nog en wordt zeker niet korter. Ze gaan zonder iets te doen ook weer weg. Onze vlucht halen we zo natuurlijk niet meer, maar ja, we stonden toch al op de nominatie om later te gaan. Wie doet ons wat.

Opeens gaat een derde balie open. De mensen voor ons worden geholpen. We zijn er bijna. En dan schuift er een dame langs de rij, die een vlucht moet halen…. Tja, wij ook, maar gaat u maar voor. De dame wordt geholpen en vertrekt rennend voor haar vlucht. De dame voor ons krijgt haar instapkaart, en dan blijkt dat de “haastige spoed-dame” haar telefoon heeft laten liggen.  En dan gebeurt het onvoorstelbare: de balie-dame verlaat de balie met de telefoon en verdwijnt uit het zicht. Het lijkt ons geen logische aktie, maar het is natuurlijk wel vriendelijk bedoeld….

De groep militairen is ook nog steeds bezig en dus zijn wij nog steeds niet aan de beurt. Een kleine 10 minuten later verschijnt de ‘haast-dame’ weer bij de balie voor haar telefoon. Wij wijzen de richting waarin de baliedame  is verdwenen, maar vragen ons wel af of dat logisch is. De dame haast zich die kant op en dan zien we in de verte tot onze verrassing onze balie-dame opeens uit de coulissen komen, met de telefoon. Mooi, dat is gelukkig goed gegaan. En dan denk je… dan komt die baliedame wel weer onze kant op. Maar dat is een foute gedachte…..

Het is zover. We zijn aan de beurt rond 12.15. Wat blijkt: we hebben onze vlucht gemist. Nou, dat is geen nieuws….  We kunnen ingeboekt worden op een volgende vlucht. Moeten we wel een boete betalen. Euhh, we zaten toch in een ‘we werken mee’- deal…???? Met behulp van Google Translate begrijpen we dat we dan 2 uur voor vertrek bij de gate hadden moeten staan. Uiteraard komt de stoom uit onze oren, en meestal moet ik dan afstand nemen en Tien vooral het woord laten doen, want ik ben dan niet meer vriendelijk, laat staan redelijk… Maar als ik mezelf het compliment mag geven, ik bleef alleszins redelijk. Zet ons dan maar op de volgende vlucht. “Ok, maar die heeft wel een wachtlijst”. Oh, en de vlucht daarna? “Die ook”.  Wat is dan de eerste vlucht met plek? “Die is om 1800u…. “. We trekken de creditkaart en laten ons op de wachtrij voor de vlucht van 13.25 zetten. We zijn heel benieuwd of we Tolu nog gaan halen.

We zijn ‘op tijd’ bij de gate. We krijgen keurig uitgelegd dat we opgeroepen worden als we mee kunnen. We zijn nummer 8 in de wachtrij. Mooi, dat geeft even de tijd om nog wat te eten te scoren en met Hedda, Lianne en Flip te video-bellen. De vlucht is dan aan het boarden en we wachten netjes af tot we de oproep krijgen. Iedereen lijkt aan boord te gaan. Ook de familie, die voor ons op de wachtlijst staat, ontdekt dat ze mee mogen. Hmm, laten wij dan ook nog maar even gaan informeren.. Tien krijgt te horen dat het niet meer gaat omdat de bagage niet meer mee kan. Of… oh nee, de bagage is al ingeladen. We moeten mee!!

We haasten ons de slurf in en krijgen de laatste 2 zeer comfortabele en ruime stoelen voorin. Het voelt toch een beetje als genoegdoening.

Op de luchthaven van Cartagena  trekken we met behulp van een politieagent een ticket voor een gele taxi. Daar staat het te betalen bedrag al op, dus dat scheelt discussie. Via wat ons een omweg lijkt, arriveren we bij de busterminal. We gaan voor de Brasilia Express. Dat is redelijk comfortabel en het snelst, is het idee, want die gaat min of meer rechtstreeks. We  blijken al met zo’n 5 minuten te vertrekken, dus dan zijn we rond 18:30 in Tolu. Dat is te doen!

We hebben stoelnummer 1 en 2, de seniorenplek helemaal voorin, maar omdat er de vaste, ondoorzichtige verduistering op de bovenste helft van de vooruit geplakt zit, zien we niets, alleen het wegoppervlak vlak voor de bus is zichtbaar. De zijramen zijn te smal om vooruit te kijken, en dwarskijken is misselijkmakend. We belanden al snel in een enorme file, en als die voorbij is, geeft de chauffeur gas. We hebben in Costa Rica een historie met dubbel doorgetrokken strepen op een weg. Daar mag je namelijk niet over. Dat blijkt in Colombia anders te liggen. De bus is vaak en voor langere tijd, met hoge snelheden te vinden op de verkeerde weghelft. Alsof het juist verboden is om weer in te voegen over die dubbele strepen. We kijken maar naar de film op het schermpje bovenin.

We arriveren tegen 21.30 in Tolu. We zijn benieuwd of we een taxi kunnen vinden naar ons hostel. Zoals altijd regelt zich dat vanzelf: William biedt zich aan en we besluiten van zijn diensten gebruik te maken. En zo zitten we dan achter in zijn fietstaxi en trapt hij ons schijnbaar moeiteloos door het zeer drukke centrum van Tolu heen, vrolijk iedereen groetend die hem naroept.

We hebben een hostel aan de boulevard. Alleen is het stuk waar wij zitten in renovatie. Via een modder- en zandpad fietst William ons er kundig naar toe. We spreken af dat we bellen als we weer teruggaan.

Het hostel ziet er in werkelijkheid toch wat minder verzorgd uit dan de plaatjes doen vermoeden, zeker voor een toplocatie van Booking.com zelf, maar we doen het er mee. Het lukt ons ook nog om op de boulevard een maaltijd te scoren.  En zo is de missie geslaagd: in één dag van Bogota naar Tolu. Misschien is het de jetlag, misschien de hele reis, maar we zijn allebei helemaal af als we ons bedje inrollen.