We rijden naar San Vito Lo Capo, het uiterste puntje in het noordwesten van Sicilië, en vinden voorbij de vuurtoren een mooie plek aan de voet van Monte Monaco. Het uitzicht op de ruwe bergflank enerzijds en de azuurblauwe middellandse zee anderzijds is fantastisch. We staan met 7 campers verspreid over het gebied. Verderop ligt een kleine baai met een kiezelstrandje. Hier kan je ook bij witte kopjes op de golven veilig het water in. De zon schijnt, het is 23°C en het water is fris. Voor de eerste keer sinds we in Italië voet aan wal gezet hebben, zwemmen we in de zee. Heerlijk! Matroosje volgt Fer tot het water zijn buik raakt… nog even en hij zwemt ons achterna. Deze kant van de Monte Monaco is populair bij bergbeklimmers. De camperaars bij het strandje zijn klimmers; ze staan hier al het hele seizoen. Duitse studenten, klimmende vrienden van de camperaars, hebben hier een appartementje gehuurd om de winter en het voorjaar door te brengen. De colleges zijn allemaal online en daar profiteren ze van. We maken een mooie, moeilijke wandeling naar de grotten boven in de berg. Er ligt een enorme rots die naadloos lijkt te passen tegen de rots hoog boven ons.

We wandelen naar San Vito lo Capo. De populaire badplaats ligt aan een mooie baai met 3 km zandstrand. San Vito lo Capo is sinds de 5^de eeuw NC een bedevaartsplaats en moest in de 15^de eeuw NC versterkt worden om de pelgrims te beschermen tegen de aanvallen van zeerovers. Het dorp zelf kwam in de 18^de eeuw tot ontwikkeling en tegenwoordig is San Vito lo Capo een recht toe recht aan badplaatsje. Een dambord, rijen witte huizen met rechte balkons, en ondanks oranje, gezellig en sfeervol. Aan de boulevard worden kraampjes opgezet. Zou Sicilië komend weekend geel kleuren? Ik bezoek de San Vito-kerk en ik ben oprecht verrast; het is een imposant heiligdom zoals ik er nog nooit een heb gezien. Een gevoel van licht, vrijheid en ruimte in deze hoge kerk… San Vito himself staat pontificaal voor de deur.  Fer en Matroosje staan buiten te wachten. M. trekt wéér de aandacht, Fer blijft er stoïcijns onder deze keer.

Via een kronkelige, smalle kustweg rijden we op de bonnefooi naar de noordingang van la Riserva Naturale delle Zingaro. Het ‘Natuurreservaat van de Zigeuner’ staat sinds onze aankomst in Messina op nr. 1 van mijn toppers-lijst. Aan het eind van de weg wacht ons een aangename verrassing: het natuurgebied is open. Helaas zijn honden niet welkom… Nee… het is te warm om Matroosje in de camper achter te laten… Ik probeer nog een glimp op te vangen van een van de prachtige baaien die Zingaro rijk is, maar ze liggen verborgen achter de grillige vormen van de uitlopers van de bergkam. Er is hier verder niets te doen en we aanvaarden de terugtocht. Ik heb last van de hitte vandaag… Of zou het van de fles Prosecco zijn die we gisteren meester hebben gemaakt? Onderweg doen we nog een vergeefse poging een ‘tonnara’ te zien, een tonijnval uit de tijd dat de Middellandse zee nog vol met deze lekkere vissen zat. Dan maar terug naar ‘onze’ plek; afkoelen en zwemmen. Die blijkt bezet door onze Zwitserse buren. “Non, non, aucun problème!”

Het is zondag en op het gemakje vertrekken we naar Segesta Templo, volgens Michelin de best bewaarde tempel uit de oudheid in Italië. De tempel ligt verscholen achter de heuvels en zoals verwacht is het toegangshek gesloten. Geen nood, er is hier in de buurt nog een attractie: Segesta Bagni. We moeten via een steile, smalle en beschadigde weg naar beneden en komen uit op een ongeplaveide parking waar de modderplassen nog niet zijn opgedroogd. We zijn de enige camper tussen veel Siciliani. Al gauw komen er meer campers en ook de Sicilianen blijven toestromen. Het is de eerste dag dat men naar buiten mag ondanks code oranje en íedereen trekt er op uit. De drukte zien wij niet zitten en we gaan eerst de mooie glooiende omgeving verkennen.

Na het avondeten is het veel rustiger, althans op de parking. We lopen de bosjes in en via een modderig en glibberig pad dalen we af naar de koele beek. Het stromende water komt kniehoog. Matroosje aarzelt even, maar loopt vervolgens achter Fer aan die daar waar het ondieper maar moeilijker is, oversteekt. Aan de overkant is het minder glad en we volgen het smalle paadje tussen hoge droge grashalmen en wilde bloemen tot aan een breder pad. Rechts ligt het natuurbad met het heilzame water. Het wordt al donker. We leren onze buren van vannacht kennen: 3 Italiaanse meiden met een fles prosecco en een Frans koppel dat eind mei weer aan de bak moet na een half jaar trekken. Het warme bad is werkelijk een traktatie en we blijven tot laat plakken. Matroosje laat zich van zijn beste kant zien; hij neemt het jonge grut helemaal voor zich in.

’s Nachts begint het te regenen. De parkeerplek is één en al modder. Veel van de camperaars willen weer op pad, maar dat blijkt niet gemakkelijk voor wie geen 4×4 heeft. Bovenaan de steile weg bij de bocht van 90°, stroomt een dun straaltje water vanuit de rotsige rechter berm over de tarmac. De modder onder de autobanden heeft het wegdek op die 20 meter glad gemaakt. Het gros van de auto’s haalt het net, met slippende banden. Een jonge Siciliaan die in de VS woont, is hier met zijn vader en diens campertje op pad. Pas bij de vierde poging, met Fer rechts in de passagiersdeur om meer gewicht op de voorwielen te krijgen, lukt het de laatste gladde meters te overbruggen. De VW van Bettina, een jonge Duitse vrouw die ook in San Vito lo Capo stond, heeft achterwielaandrijving en redt het zonder problemen.

Weeronline belooft zon vanaf 16 uur en wij besluiten nog een nachtje te blijven. De Italiaanse meiden en het Franse koppel blijven ook nog. De Fransen reizen sinds kort met Oko, een ieniemienie pup van 2 maanden oud, die verbazingwekkend veel op Matroosje lijkt. Ze hebben haar 3 weken geleden op het strand gevonden… Ze past 31 keer in Matroosje maar zoekt hem steeds op hahaha. Matroosje is even geïnteresseerd in Oko, maar het piepkleine hagedissenspul in de bosjes leidt hem alweer snel af. We hebben het naar onze zin hier en genieten van het warme water. Ondanks de regen is het druk. Italianen in het algemeen en Sicilianen in het bijzonder zijn heel vriendelijk en spraakzaam, en ook hier wordt Matroosje ‘bello’ genoemd. Een kale Siciliaan die goed Engels spreekt, ligt in het ondiepe gedeelte. Hij is er met zijn grote Duitse herder Wodan. Hij heeft hem 2 jaar geleden uit het asiel gehaald. Matroosje gedraagt zich onderdanig en Wodan gehoorzaamt perfect. Een oude man met bierbuik smeert zich in met modder uit de rivier. Dat vind ik een goed idee! Ik mag ‘zijn’ modder gebruiken en laat mijn modderlijf drogen aan de kant van het bad. De kale Siciliaan doet nu yoga-oefeningen; hij heeft last van zijn schouder en nek. Een vrouw met tattoos kijkt mij veelbetekenend aan en draait met haar ogen. In de koele stroom van het beekje spoel ik me schoon. Als ik weer terug loop kom ik op het smalle pad de oude man tegen. Hij plukt bloemen. We raken een beetje aan de praat en terwijl ik hem passeer pakt ie mijn hand… “Hai un bel corpo…” Hij glimlacht zijn valse tanden bloot, knikt met zijn zilvergrijze hoofd richting bosjes en vraagt met zijn ogen… “Hahahaha, no no, no voglio, hahahahaha!”

Weeronline houdt zijn belofte. Dinsdag tegen een uur of 12 is het grootste gedeelte van de weg zo goed als droog en de Italiaanse meiden gaan ervoor. Ze redden het zonder slippartij. De Fransen twijfelen nog; hun handrem doet het niet… Voor de zoveelste keer inspecteren we de steile, beschadigde weg. Slippende banden hebben hun sporen achtergelaten. “Helemaal naar links vlakbij de berm, meteen weer naar rechts en daarna het midden houden…” Het is kantje boord maar ze redden het in één keer.

Na deze successen met toeteren en zwaaien hebben wij geen rust meer en besluiten ook alvast te gaan. Wij redden het net niet… net voorbij de grootste put slippen de banden zwart op het asfalt en sputtert de motor uit. Ik stap uit, leg een dikke steen achter de rechterachterband en beoordeel de situatie. Ons plan was goed maar moet in deze omstandigheden perfect uitgevoerd worden… 3 meter achteruit… naar het smalle strookje tarmac aan het randje van de linker berm en meteen… Oef!!! Halleluja!!!