Mythen en meer

Het groene Pilion ligt tussen de Pagasitische golf en de Eëgeische zee. Het is het land van de Centauren: wezens, half paard half mens, die de kracht, wijsheid en onsterfelijkheid van de goden verenigen met de zwakheid, onvolkomenheid en sterfelijkheid van de mensen. Centaur Chiron was leermeester van Achilles, (die van die hiel en held in de Trojaanse oorlog), Asklepios (de halfgod van de geneeskunde) en Iason (die met zijn Argonauten op zoek ging naar het Gulden Vlies). In Pilion zou de ‘gigantomachie’ hebben plaatsgevonden, de strijd tussen de goden op de Olympus en de Titanen (de zonen van de Hemel en de Aarde). De Titanen probeerden Pilion op het Ossa-gebergte te smijten en daagden zo de Olympus uit. Over de winnaar hoeven we het niet te hebben hahaha. Pilion schijnt het vakantieverblijf van de goden te zijn. Zelfs oppergod Zeus zou er een optrekje hebben (in de buurt van het skicentrum Agriolefkes misschien?).

Het schiereiland heeft een alpiene flora in het noorden en mediterrane begroeiing in het zuiden. Historici beweren dat het al 4000 jaar bewoond is.   De natuurlijke aantrekkingskracht van het mooie landschap en de overvloed aan water trok echter meer aan dan alleen maar mensen van goede wil. De kust was onveilig door piraterij en expansiedrift. Burchten en kastelen werden (sowieso) gebouwd op strategische plekken, dorpen hoog in de bergen, kerken en kloosters op plekken die moeilijk toegankelijk waren voor vreemdelingen. Bezetters kwamen en gingen. De 18^de eeuw was voor Pilion de gouden eeuw. Onder de Turken kwam de katoen- en zijdebewerking tot bloei. Pilion kreeg een autonome status en groeide tot een centrum van hellenistische opleving. De opstand tegen de Turkse bezetting had echter rampzalige gevolgen voor de katoen- en zijdeproductie en de dorpen verarmden… Nadat Pilion in 1881 met Griekenland verenigd was, werd Βόλος de enige plek met economische bedrijvigheid in dit afgelegen gebied. Vólos heeft de derde grootste haven van Griekenland en exporteert naar west Europa en het Midden Oosten.

Milina

We passen de datum en plek weer aan op ons Extra Ordinary Movement Permit, hangen onze mondkapjes om onze nek en vertrekken op weg naar Milina. Vandaag gaan we kennismaken met Claar en Gerard. We moeten door Vólos heen. Niets bijzonders, lelijk zelfs… door de vele aardbevingen is de oude charme volledig verdwenen. We volgen de weg naar het zuiden, eerst nog recht en door dorpjes heen, maar na een slordige 14 km wordt het kronkelig. De westkust van Pilion ligt aan de Pagasitische golf en we worden getrakteerd op prachtige vergezichten. De zon schijnt, de lucht is blauw en wij zijn blij. Na meer dan 500 km rijden wordt duidelijk dat we van de politie niets te vrezen hebben, niet ‘en route’ en niet op onze slaapplekken…

We hebben afgesproken bij de kerk van Milina. Een goed idee, want hun huis ligt verscholen ergens aan de rand van het dorp. Gerard rijdt voor. Op zijn aangeven parkeren we onze Big Nugget en stappen bij hem in de auto. Het pad dat ie inrijdt wordt heel snel heel smal en er staat ook nog eens een lullig muurtje. Je moet hier wel kunnen rijden en niet geven om een kras en een deuk meer of minder…  Een bocht naar links en daar is het dan, een paradijsje verscholen achter een hoge muur. Claar en Gerard trakteren ons op een heerlijk diner en we genieten. De poezen lopen af en aan. Beer is oud en is meeverhuisd uit Nederland, hij is ziek en mag lekker verwend worden. Paiga, Ari en Suka zijn Griekse zwerfkatten die hier een thuis gevonden hebben. We hebben het over de lockdown die alsmaar verlengd wordt en over de strenge handhaving ervan, in ieder geval voor de Grieken… Claar en Gerard vertellen over hun Griekse avontuur en de omgeving, en geven tips over leuke plaatsjes en wandelingen. We gaan ons hier vermaken.

Milina is een klein dorpje aan de westkust van Pilion. Het korte kiezelstrand en de huizen zijn gescheiden door de doorgaande weg. Er is iets van een boulevard en een pier. Bars en restaurantjes, hotelletjes, kamers, appartementjes, het is allemaal potdicht. No take away in Milina. De terrasjes zijn leeg, er is niets te doen anders dan even naar de bakker voor een heerlijk spinaziefetabroodje en lekkere koekjes die tot hoge torens opgestapeld zijn. Er zijn 2 kleine, volgestouwde supermarktjes en een slager wiens winkel er groezelig uitziet. En een bio groente- en fruitwinkel waar je naast allerlei lokale delicatessen goede wijn kan kopen, verpakt in dozen van 5 liter. Voor de grotere boodschappen gaan we naar Argalasti; daar hebben ze heerlijke taartjes en een smakelijke slagerij. In Griekenland doen ze nog aan siësta; alleen de grote ketens zijn tussen de middag geopend.

Elke dag maken we een wandeling, in Milina, Horto, Lavkos, Platania, Micro beach, Trikeri. We zijn bijzonder gecharmeerd van Lavkos, de huizen tegen de steile bergwand, het aangename dorpsplein met oeroude platanen. Mooie wandelingen ernaartoe, prachtig uitzicht, vriendelijke mensen. We zijn ook veel thuis en genieten van de katten en het huis. Ze hebben hier een buitendouche waar we heerlijk in ’t groen onder een warme waterstraal onze dagelijkse wasbeurt doen. We drinken elke dag ‘jus’, versgeperst van de appelsienbomen in de tuin. Het weer werkt niet mee. Het wordt druilerig, miezerig weer en er waait een kille wind. Fijn dat we nu onderdak zijn!!

Kriskras

In Milina voelen we voor het eerst enige prikkeling om ons weer op een plek te vestigen. Bijzonder eigenlijk, in de winter, niet het beste seizoen, én tijdens een lockdown… We komen er maar niet weg en blijven na onze huissit nog weken in Pilion rondhangen. We staan op plekken met een prachtig uitzicht.  We doen Agia Kiriakí aan, het laatste dorpje aan de zuidwestkust, met een grote scheepswerf. We kunnen niet door het dorp heen rijden; de wegjes zijn te smal voor onze BN en bovendien staan er overal verbodsborden voor non residents. Dus via dezelfde weg terug om verder de zuidoost kust te verkennen. Is geen straf, het uitzicht is wederom fenomenaal. Een heel smal wegje leidt naar Kastri, maar we vinden de plek aan het strand te onveilig gezien de regen en de wilde zee. We moeten dezelfde smalle weg weer omhoog. Het is erg steil maar onze Big Nugget redt het gelukkig. We verkennen het kleine Katigiorgis; bij de veerhaven is een perfecte plek, alleen de ernstig steile weg naar beneden wordt een spannende terugtocht… Toch maar… het zonnetje schijnt weer en hier willen we wel een tijdje rondhangen. In de piepkleine supermarkt koop ik een enorme tomaat, een kilo zwaar, melk, eieren, meel en soepstengels. Het is zaterdagmiddag en brood wordt pas weer maandag geleverd… We (rots)wandelen langs de mooie kust en poedelen ons fris in het koude zeewater. Zonder noemenswaardige moeite redt BN de weg terug omhoog, Kanjer!!

We trekken kriskras door Pilion. In Lefokastro installeren we ons aan een leuk strandje. Er staat een mooie olijfgaard te koop, prachtig gelegen pal aan de Pagasitische golf, platte rotsen en een piepklein privéstrandje. Het is 5500 m2 en er blijkt al een bouwvergunning voor een huis van 200 m2… das wel heel aantrekkelijk… het kietelt enorm… We zien onszelf hier al nestelen… een tiny house voor ons en 2 ietsje tinier voor onze kinderen… het dromen stopt bruut als we de prijs vernemen: € 290.000,00…

Op naar Afissos, een toeristisch kustdorpje, tegen een helling aangeplakt met een aangename boulevard. Er zit iets groots in het water… dolfijnen!! Ze zwemmen speels, vrij dicht onder de wal en blijven een hele tijd in de buurt. Wow, hoe gaaf is dit!!! Ook de Afissosianen reageren dolenthousiast. Er is dan toch nog genoeg voedsel in zee… tot nog toe hebben wij, op kwallen na, heel weinig waterleven gezien… In het noordwesten bezoeken we Makrinitsa, een mooi en authentiek bergdorp met traditionele huizen, waar eeuwenoude platanen het dorpsplein sieren en de winkeltjes ingemaakte vruchten verkopen (als ze weer open mogen tenminste). In Portaria wandelen we door het weelderig bos het centaurenpad en overnachten we op een plek met prachtig uitzicht over Vólos. We rijden via de prachtige Hanian pas naar de Egeïsche kant en daar waar de thermometer 1°C aangeeft rijden we langs wintersporthotels en skiliften. We rijden door Makrirahí en de lelijkheid van die plaats verbaast ons.

In Charefto, een populair vakantiedorpje aan de oostkust, passeren we een honderdtal enórme golfbrekers voor we ons pal aan het strand installeren. We gaan baden in de zee en voor het eerst kost het veel moeite ons helemaal onder te dompelen. Snel eruit, inzepen en voor het eerst onder een stranddouche afspoelen. Het blijkt ijskoud bronwater… maar we moeten onze ingesopte haren en lijf toch echt afspoelen… met tussenpozen… huid en haar, alles trekt strak… We blijven rillen en zetten de kachel op 30 graden. Het duurt zeker 3 uur voor we weer een beetje aangenaam in ons vel zitten. We wandelen een mooi pad langs de kust richting Mouria en grillen zalm op onze Cobb (soort BBQ voor boten). We douchen de camper en rijden zuidwaarts. We stappen uit in Kissós, een heel lieflijk bergdorpje. De Piliaanse bergdorpen van weleer hebben een heel aangenaam plein dat in de schaduw ligt van eeuwenoude platanen. In Tsangarada staat er een 1000 jaar oude plataan, althans, dat was de leeftijd bij de uitgifte van onze reisgids maar we doen niet moeilijk over een jaartje meer of minder in dit geval. Hij heeft een bladerdak van 30 meter, ook weer volgens de gids; we hebben het niet nagemeten. Een enorme tak wordt ondersteund door een pilaar. We eten broodjes net om de hoek van het politiebureau op het dorpsplein van Milies  en wandelen naast het spoor de route vanaf het stationnetje waar nu alleen nog de toeristentrein aankomt. We doen Vizitsa aan, een piepklein bergdorpie dat in onze Michelingids een ster heeft gekregen.

We installeren ons in het populaire Kala Nera, aan het strand voor de botenwerf. We doen in Vólos een grote was en drinken take away koffie op de grote boulevard. Het is zondag en de Grieken, waarvan er overigens opvallend veel in sportkledij gekleed gaan, trekken en masse eropuit. Mondkapjes op en afstand houden, dat wordt wel consequent gedaan hier. Politie rijdt af en aan en alles blijf rustig.

Kerst en Oud-op-Nieuw vieren we gezellig bij Claar, Gerard en zoon Sylke thuis. Britse buren Pete en Lyn, die hier al 30 jaar een huis hebben, zijn er ook met nieuwjaar. Pete vertelt over de Griekse traditie om nieuwjaar in te luiden: groots feest met volop spijs en wijn en ouzo, muziek, dansen, vuurwerk en schoten. Nu zien we wat vuurpijlen en 3 schoten knallen op het moment suprême. Het is 2021 en brexit is een feit. Pete doet gefrustreerd een boekje open over hoe Brexit tegen de wil van de meerderheid door de strot geduwd is… er zit niets anders op dan te emigreren naar Griekenland. Als we rond 2:30 uur naar huis fietsen, horen we luide muziek en gejoel uit verschillende huizen. Een enkele auto passeert ons… gelukkig geen politie!

We rijden nog 1 keer terug naar Milina. Claar heeft een wandeling uitgezocht. Het is een mooie, zonnige dag en met Claar in de Big gaan we op weg naar het klooster van waaruit de wandeling begint. De weg gaat van tarmac naar gravel, wordt slechter. De regen van de laatste tijd heeft de weg geen goed gedaan … we stuiten op een heel spannende plek… uitstappen en verkennen… Ik ga ervoor en het lukt om niet in de afgrond te zakken of vast komen te zitten in de modder. Oef!! We vervolgen de weg en komen heelhuids aan bij het klooster. Onze wandeling kan beginnen in dit mooie en ruige gebied. Er staan geen bordjes dus alles moet vanaf de kaart. Op een gegeven moment wordt het echt onduidelijk. We zoeken, kijken, kiezen een pad. Het blijkt de verkeerde keuze. Terug naar die onduidelijke plek, nee, dat wordt ‘m niet meer. We aanvaarden de terugtocht. Fer rijdt de spannende weg omhoog terug en we komen weer veilig in Milina aan. We nemen afscheid, althans voor deze reis, van onze nieuwe vrienden in den vreemde. “We keep in touch!!”

Vlak voordat we Pilion uitrijden, bij Portaria, kijk ik bij een afslag voor het eerst in de ogen van een agent. Hij is bezig met het controleren van een automobilist, kijkt naar zijn maat, die is ook bezig, en gaat verder waar ie mee bezig was. Fer rijdt verder en er gebeurt niets.