We hebben een housesit afgesproken in Kalyvia Thourikou en willen en route eerst nog de noordkaap van Euboea (spreek uit: Evia) aandoen. Daar zijn namelijk geneeskrachtige bronnen en we verheugen ons enorm op het warme water. Héél lang geleden is Evia door een aardbeving losgescheurd van het vasteland. Het ligt op 63 km van Athene en is een populair vakantie-eiland voor de Grieken. Al in de 6^de eeuw v.C. was er een brugverbinding over de straat van Evripos, de nauwe zeegang tussen het vasteland en Euboea. Anno 1993 zijn er 2 bruggen naar Chaldíka; de oude draaibare Negroponte en de nieuwe Evripos high bridge van 695 m lang. Er zijn ook veel ferry’s en die vanaf Glyfa is ideaal voor onze uitgestippelde route.

Als we rond 16:00 uur in Glyfa aankomen, is het even zoeken naar het ticketoffice. Dat blijkt een klein barakje op de stoep, iets groter dan een telefooncel. Er is niemand, maar we begrijpen uit het Griekse informatiebord dat er op weekdagen 2xdaags een ferry gaat: om 7 uur ’s ochtends en om 15 uur ’s middags. Het zonnetje schijnt en op de boulevard halen we koffie bij een bar waarin een oude  briefkaart uit Nederlandsch Indië ingelijst aan de muur hangt. Over het hoe en wat, daar kon de barman ons niets over vertellen… De volgende dag sluiten we stipt 13:30 hrs  achteraan in de rij met vrachtwagens. Het loket is nog dicht. De ferry is een half uur te laat en één van de bemanningsleden opent de ticketcounter. Als Fer aan de beurt is, wordt ie naar de officier van de kustwacht gestuurd. Ik zie ze gebaren en gebaren, er komt een ‘helper’ bij staan, en uiteindelijk mag ie weer in de rij, achteraan. De kustwachtmeneer is ondertussen gaan bellen. Hij gebaart naar Fer dat ie moet komen en meldt hem dat we toch niet mee mogen: de lockdown is met strikte reisbeperkingen, vandaar… Dat we midden november tijdens de lockdown met de ferry vanuit Ancona in Patras zijn aangekomen, daar hebben ze in Euboea geen boodschap aan… Enfin, dan maar omrijden en over de brug.

We nemen de oude draaibrug en rijden door Chalkída naar Política. Niet dat er iets bijzonders is in Política maar de naam vinden we geweldig, het ligt niet gek ver van Chalkída (het is al laat) en bovendien aan zee. We zoeken een mooi plekje op het strand en komen vast te zitten in de kiezels. Het is al donker. Met een gevonden schepje en handwerk blijven we uitgraven totdat het na 5 keer proberen lukt om terug op de weg te komen. Oef!! Toch maar met het linkerkantje op het asfalt. Gelukkig hebben we een enorm reflecterend fietsbord achterop. Als we wakker worden straalt de zon ons tegemoet. We rijden de  bergen in, op het gemakje naar de noordkust. Op de hoogste kale berg ligt sneeuw en onderweg is het 4 graden. We installeren ons in Kímassi aan het strand voor een enorm anker. Er staat een soort van politiewagen voor ons, iemand in uniform… mondkapje zichtbaar, gewoon doen en oogcontact vermijden… blijkt de kustwacht te zijn en hij rijdt weg zonder ons een blik waardig te keuren. Rechts van ons staan gebouwen, toiletten en douches en een (voetbal)veld ligt er verlaten, vervallen en verruïneerd bij. Het zwerfafval maakt de ontluistering van een groots project compleet. Verderop een piepklein werkhaventje met failliete bouwsels. Daarachter een oude steengroeve. De gigantische rotspartijen zien eruit alsof boomwortels van duizenden jaren er in versteend zijn, een prachtig design. Voor het verlaten terrein van de steenfabriek liggen 2 grote parkeerterreinen voor de ferry naar de Sporaden. De haven ziet er heel professioneel uit; het moet hier druk zijn in het hoogseizoen. Links van ons staan een paar out-of-date vakantiehuisjes die via een smalle loopbrug over een riviertje te bereiken zijn. De enige mensen hier zijn wandelaars, al dan niet met hun hond, Grieken die voor even willen ontsnappen en bij mekaar komen om te kletsen, met en zonder mondmasker. Al bij al een rustige plek. Ik maak die avond voor het eerst een heerlijke appeltaart op de Cobb. Die nacht komt er een stevige wind opzetten. Beaufort 6 tot 8. De camper schudt werkelijk alle kanten op en de regen knettert. Alle ramen zijn nu dicht, gaskraan afgesloten en zaklamp bij de hand. We staan vrij en onbeschermd en kunnen de slaap niet vatten. Na een lange nacht is de wind is gaan liggen, het is droog en zwaarbewolkt. We doen heel op het gemakje, verwennen onszelf met nog een appelpunt met slagroom.

We doen Ellínika aan en rijden verder langs de kust naar het zuiden, naar de thermen. Het regent. In Loutra Gialtron stroomt het heilwater zo de zee in, althans volgens de Michelin gids. We rijden 2 keer de boulevard af, maar kunnen totaal geen stomende thermenontdekken, we zien slechts gesloten hotels met spafaciliteiten. De regen is inmiddels natte sneeuw, het is een donkere en koude dag. Het loopt al tegen vijven en we vinden midden in een olijfgaard een geschikte plek voor de nacht. Verwarming gaat op turbo en we drinken warme chocomelk. ’s Ochtends straalt het zonnetje en vanuit de bus worden we getrakteerd op zeezicht!! De temperatuur is 4°C en het is een ijzige wind. We maken een lange strandwandeling, het ligt vol met allerlei interessante leefvormen. We lopen via het bos terug en verkennen en passant een casco woning waar al een aantal jaren niets meer aan gedaan is. Er is veel leegstand in deze mooie uithoek van Euboea.

We vervolgen onze zoektocht naar warm water en rijden naar Loutra Edipsou. We lijken het stadje alweer uit te rijden als ik stoom zie aan weerskanten van de straat. Op verkenning! Het lijkt erop dat Michelin de plekken heeft verwisseld… We lopen over een plateau waar dampend water de zee in stroomt. Verderop zien we kuiltjes in de rotsen waarin een mooie jonge griet en een man van een jaar of 36 relaxen in het warme water. Tegen de tijd dat wij erin zitten is het lage late-middagzonnetje alweer achter het gebouwtje verdwenen, maar het is evengoed héérlijk en genieten!

Nog 2 dagen te gaan voor we in Kalyvia moeten zijn. Fer heeft voor vannacht een plekje aan zee uitgezocht, op 45 minuten rijden van Kalyvia. De doorgaande kustroute blijkt afgesloten en we moeten een flinke omweg maken. Het begint te sneeuwen als we de bergen inrijden. Hoger en hoger tot ook de weg wit is … met all weather banden, maar zonder sneeuwkettingen… te riskant. Weer terug en een nieuw plan maken. Er is nog de route bovenlangs, de route die we al hebben gereden. Door natte sneeuw passeren we de dorpen die we op de heenweg aangedaan hebben en rijden weer de bergen in. Hoe hoger we komen, hoe meer het sneeuwlandschap weer vorm krijgt. Net buiten Kropóki staat er politie bij een afzetting. Oeps… nu toch echt controle? Navraag bij het drukke benzinestation stelt ons wat geruster: de pas is afgesloten. Toch maar even tot daar rijden. Inderdaad, de weg is afgesloten. Nee, we hebben geen sneeuwkettingen… Dan maar tussen de vrachtwagen afwachten… eerst nog in de vertrekmodus, later toch maar de installatiemodus; dit gaat nog een tijdje duren. Zoutstrooiers rijden af en aan, een enkele sneeuwschuiver wordt afgelost. En die agent maar blauwkleumen in de vrieskou. Ik loop naar hem toe en vraag of ie καφέ ή τσάι wil. Hoeft niet, zijn shift zit er zo op. Ik vraag of er enig zicht is op de voortgang maar daar kan ie niets zinnig over zeggen. Of we 4×4 hebben?  Nee, er zit niets anders op dan de nacht over te blijven. We installeren ons in het centrum van Kropóki, in de buurt van een afhaalrestaurant en eten die avond friet met gyros. De hele verdere avond blijft het sneeuwen. De morgen erop blijkt de pas vrij. Gelukkig maar, dan komen we zonder noemenswaardige vertraging in Kalyvia aan. De zon straalt en het witte landschap is prachtig. We rijden met aangepaste snelheid en passeren de nodige sneeuwschuivers en strooitrucks; op sommige plekken laat de vrieskou zich niet zo makkelijk wegjagen. Eenmaal aan de andere kant van de pas lijkt het alsof we uit een andere wereld komen…